ترول‌ها و ترورها

                                                                                                               یکشنبه ۲۲ آبان ۱۴۰۱

  

درست پس از نوشتن ایمای پیش درباره‌ی روادانستن نقد یک فرد یا نهاد و نه انگ‌زدن و برچسب‌زدن و پرونده‌سازی و ترور نرم،‌ خود شبکه‌ی ایران اینترنشنال درباره‌ی مجری بی‌سی‌سی چنین کرد تا آشکار شود که هیچ‌کس از آلوده‌شدن به پلشتی‌ها در امان نیست. رقابت شبکه‌های متفاوت قاعدتاً باید بتواند به پرمحتواشدن مجموع کار رسانه‌ای کمک کند ولی رقابت با جرزنی فرق دارد. این دو شبکه در گذشته هم خبرهایی را مستقیم یا غیرمستقیم درباره‌ی هم کار کرده بودند.

 

اوّل اینکه انتشار فایل خصوصی افراد کاری غیراخلاقی است مگر اینکه از حاضران در ساختار قدرت باشند و خود با دیگران چنین کنند. من و شما هم در گفتگوهای شفاهی خود بدون احتیاط و ویرایش زمانی که دست به قلم می‌بریم حرف می‌زنیم. گفتن اینکه دیگران این فایل را منتشر کردند پس امری علنی است و ما هم به آن می‌پردازیم، عذر بدتر از گناه و تکثیر اشتباه است.

 

دیگر اینکه فرض را بر این بگذاریم که موضع سیاسی کسی با ما تفاوت داشته باشد و خشونت‌های موردی معترضان را بزرگتر از آنچه هست ببیند و سبعیّت نظامی که تا کنون چندصد نفر را کشته و خود موجب چنان واکنشی شده را کمرنگ بینگارد؛ وظیفه‌ی شما محاکمه‌ی چنین دیدگاهی است؟ مگر گوینده وزیر و وکیل یا فعّال سیاسی است؟ یک مجری و برنامه‌ساز رسانه چه نقشی در سپهر سیاسی ایران دارد که لازم باشد به او پرداخته شود؟

 

چکیده‌ی کلّ ایده‌ی نوشتار قبل نپرداختن به منابع مالی به عنوان اساس استدلال بود و حالا گوینده‌ی این شبکه از مالیات‌دهندگان انگلیسی می‌گوید که برای بی‌بی‌سی خرج می‌شود. پول مالیات‌دهندگان برای مواضع رسمی بی‌بی‌سی و گردانندگانش خرج می‌شود نه برای صحبتهای خصوصی یک مادر و دختر تا لازم باشد که با آن هماهنگ باشند. بعد هم اگر بحث پول و منبع مالی پیش بیاید که کار شما خرابتر است. آن را که خانه نئین است بازی نه این است.

  

جنبشی که بر اساس اعتراض به حجاب اجباری -و نه خود حجاب- بود را چطور می‌توان به سخره گرفت و منحرف کرد؟ با ترور شخصیّت مجری بی‌بی‌سی در حالی که گفتار انتقادی گوینده‌ از او روی تصویرش با چادرنماز می‌آید. واقعاً دست مریزاد. من میان گردانندگان ایران اینترنشنال فقط از دیدن یک نفر تعجّب می‌کردم و آن هم مرتضی کاظمیان ِپرورش‌یافته در مکتب اعتدال و خردگرایی ملّی مذهبی بود. این تعجّب هم به مرور زمان از بین رفت. شاید بد نباشد -بر قیاس لقمان حکیم- از ایران اینترنشنال هم مانند صداوسیما بیاموزیم یعنی در برابر آمنه ساداتی که سفید مطلق می‌بیند و دفاع مطلق می‌کند، ‌سیما نشسته باشد که سیاه مطلق می‌بیند و ردّ مطلق می‌کند. این هم یک‌جور درس‌آموزی است.

 

توصیه‌ی دوستانه‌ی من به نویسندگان سایتهای منتقد جمهوری اسلامی این است که خیلی روی الهام‌گیری از مطالب دوسطری و عجولانه‌ی شبکه‌های اجتماعی حساب باز نکنند. این موج هیجانی یک روز به سود آنها و روز دیگر علیه آنهاست. لشکر ترول و ترور بی‌نام و نشان و مسئولیّت، خواسته یا ناخواسته شما را دنبال خود می‌کشد و شریک جرم می‌کند. و آخرین نکته اینکه این جهان کوه است و فعل ما ندا؛ من با اطمینان و یقین می‌گویم که این شتر در خانه‌ی شما نیز می‌خوابد و فیلم و صدا و نامه‌های خصوصی شما نیز در اختیار دیگران قرار می‌گیرد. آن موقع گله و شکایتی در کار نباشد.