جنایات بی‌‌مکافات

                                                                                                         سه‌شنبه ۲۵ آذر ۱۳۹۹

ترکیه از دیرباز حیاط‌‌خلوت نیروهای امنیّتی نظام بوده به ویژه پس از روی‌کارآمدن اسلامگرایان. روابط ویژه‌ی مالی و داشتن منافع و دشمنان مشترک باعث شده که ترکیه به شیطنت‌های نظام مقدّس‌نما به دیده‌ی اغماض بنگرد. به همین دلیل اخیراً قتل مسعود مولوی پیگیری نشد و به‌دام‌انداختن حببب اسیود نیز آن‌چنان بی‌سروصدا بود که رسانه‌ها از همکاری ترکیه برای مبادله با اعضای پ.ک.ک ‌خبر دادند. اینگونه بوده باشد یا خیر، واکنش تند ظریف به شعرخوانی اردوغان باعث شد که تعدادی از افراد مرتبط با ربودن اسیود دستگیر شوند تا ایران بداند در سیاست دوست و دشمن دائمی وجود ندارد. واکنش ظریف هم بیش از آنکه به شعر کذایی مربوط باشد، به تردید نظام از حمایت از آذربایجان برمی‌گردد که پس از تغییر مرزها فهمید گویا در پشتیبانی از آذربایجان کمی زیاده‌روی کرده است. تازگی هم صاحب یک کانال مخالف در ترکیه کشته شد که با تحوّلات اخیر شاید مثل سابق لاپوشانی نشود. هرچند ظریف با محکوم‌‌کردن تحریم ترکیه برای خرید اس۴۰۰ نشان داد که پیام دریافت شده است.

  

واکنش اروپا به اعدام روح‌الله زم لغو میزگرد روابط با ایران بود. به نظامی که توان درک این موضوع را ندارد که برخورد قهری فقط در کوتاه‌مدّت موثّر است و هر اعدام، پایه‌هایش را در داخل سست‌تر می‌کند، لااقل باید از خارج پیام داد که نمی‌توان هم به روند چهاردهه‌ی گذشته ادامه داد و هم انتظار روابط عادی با کشورهای دیگر داشت. این را از سخنان مشاور امنیّت ملّی بایدن نیز می‌توان دریافت که دولت جدید خیلی بیش از دولت ترامپ به حقوق بشر اهمیّت خواهد داد.

  

سخنان نقل‌شده از یکی از نزدیکان آیت‌الله سیستانی که حتماً با آگاهی و اجازه‌ی ایشان بوده، نشان می‌دهد که اقدام اخیر تا چه حد نظام حاکم را حتّی میان همسایگان شیعی تنها گذاشته است. گویا نماینده‌ی ایشان هم در نامه‌ای به سوءاستفاده از نام وی برای ربودن زم اعتراض کرده است. با توجّه به وجود دفاتر سیستانی در ایران و خوف از برخورد نظام، همین اعتراض هم فصلی نو در رابطه‌ی مهمترین مرجع جهان تشیّع با نظام است.

  

اینها واکنشهایی است که به موضوع قتل انجام شده است، آن هم پس از پایان ماجرا. حکایت زندانیان، به ویژه کسانی که اسم و رسم ندارند، تلخ‌‌تر از اینهاست. مثلاً نجمه واحدی و هدی عمید برای برقراری کارگاههای آموزش شروط ضمن عقد به زنان حکم زندان می‌گیرند. چه باید گفت؟ چه کسانی به دفاع از آنان برمی‌خیزند؟ چهاردهه است که جنایات بی‌مکافات باقی مانده‌اند؛ اگر هم مکافاتی در کار بوده، فشاری اقتصادی است که قشر فقیر جامعه تحمّل کرده‌اند. فشار خارجی حتماً باید با فشار داخلی نیز همراه شود، خیلی بیشتر از کلی‌گویی سیّدمحمّد خاتمی که در هنگامه‌ی اخیر هنوز از نقش معلم اخلاقی که بدون نام‌آوردن، تنها پندی ناصحانه می‌دهد فاصله نگرفته است.