گفت‌وگوی دیگران همیشه به ما چیزی اضافه می‌کند؟ اگر منظور معلومات باشد ، معمولاً بله ولی قصد من چیز دیگری‌است. در صداوسیمای دولتی این روزها هر برنامه‌ای همراه با گفت وگو شده چرا اتفاقی نمی‌افتد؟ برنامه‌های تفریحی و حضور باسمه‌ای بازیگران و ورزشکاران به کنار، وضع در برنامه‌های جدّی هم همین است.
رسانه بی پیام نیست و اطلاع رسانی بی‌جانبداری اصلاً معنا ندارد و شبکه‌های خبری هریک مدّعی‌اند که بهترین موضع را در برابر فلان جنگ یا واقعه گرفته‌اند. گفت وگویی که پرسش و پاسخ ِخبرنگار و فردمدعوّ باشد برای بیننده مجموعه‌ای از داده‌هاست بی آنکه او را در بحث شرکت دهد.
سالها پیش در یکی از برنامه‌های تلویزیونی هادی خامنه‌ای با محسن نوربخش مناظره‌ای داشت درباره‌ی این که آیا ایرانیانی که در سالهای جنگ و انقلاب خارج از ایران بودند، حق بازگشت به کشور را دارند یا نه. نوربخش از تخصص و میهن دوستی آنان دفاع می‌کرد و معتقد بود که شکاف فرهنگی ایجاد شده هم با همزیستی بهبود می یابد. هادی خامنه‌ای- که آن موقع هنوز اصلاح طلب نشده بود- با قطعیّت از اجازه ندادن به ورود آنان دفاع می کرد ؛ در یک کلام که آنان با خود ارزشهای غربی را به ایران وارد خواهند کرد و خلوص و یکدستی جامعه را به هم خواهند زد.
امروز کاری به استدلال آنان ندارم ولی الحق که در سیمای کرخت و آوازه گر آن سالها برنامه‌ای دیدنی بود . چرا؟ چون امکان شرکت بیننده در بحث را پدید آورد شما با دیدن این بحث یا باید جانب یکی از دو طرف را بگیرید یا موضعی متفاوت و هر کدام از اینها نیاز به استدلال و کار فکری دارد. این بحث اجازه‌ی بی طرف بودن به کسی نمی‌دهد زیرا دوطرف همعقیده نیستند و از عبارت مشهور«... در ادامه فرمایشات شما...» استفاده نمی کنند.
در دوران دوم خرداد با شعار صداوسیمای فرا جناحی خواستند که به این سو بروند ولی افتاد مشکلها؛ چون آن کسانی که قبلاً متکلّم وحده بودند حالا مقابل حریفان کم می‌آوردند. من هیچگاه برنامه‌ای که مرتضی نبوی مقابل محسن آرمین مستأصل مانده و سکوت کرده بود و آرمین با عتاب با او سخن می‌گفت و او یارای جواب نداشت را فرا موش نمی کنم. شاید دلیل جذابیّت برنامه‌های زمان انتخابات همین باشد که حتّی در مونولوگها کاندیداها سعی می کنند موضع مخالف به خود بگیرند.
بحثم سیاسی نیست، این کار باید حتماً در همه عرصه‌ها اتّفاق بیفتد. شاید تنها برنامه‌ای که به این رویارویی مخالفان نزدیک شده برنامه نود و فردوسی پور باشد که می بینیم چه موجی به راه انداخته است. در برنامه های سینمایی افراد تنها حرف هم را کامل می کنند در حالیکه هر فیلم معروفی همانطور که دوستداران معروفی دارد مخالفان مشهوری هم دارد با روبه رو کردن آنان وانتخاب یک مجری بی‌طرف و توانا در جهت دادن به بحث است که دیالوگ معنا پیدا می کند وگرنه، مونولوگی است که از دهان دو یا سه نفر شنیده می شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.