انگلیسی مانند هر زبانی دارای خصوصیّات، امکانات و محدودیّت‌هایی برای تلفّظ واژگان است که به خودی خود ایرادی ندارد ولی وقتی بخواهد معیاری برای دیگر زبان‌ها باشد، بی‌مشکل نخواهد بود. زبان عربی اگر دارای برخی حروف نیست، این محدودیّت در دایره‌ی همان زبان باقی می‌ماند ولی زبان انگلیسی به دلیل اینکه زبان واسطه‌ی بسیاری از زبان‌ها با هم است، این محدودیّت را به زبان‌های دیگر نیز منتقل می‌کند مگر اینکه آگاهانه با آن برخورد شود.
مثلاً اگر نام خانوادگی کسی« گرامی» باشد و آنرا به این شکل بنویسند«Gerami» اگر ملاک، نحوه‌ی تلفّظ در زبان انگلیسی باشد، « جرامی» تلفّظ خواهد شد. چون حرف e پس از حرف gباعث می‌شود که «ج» تلفّظ شود. این نوع تلفّظ دست‌کم در اسامی خاص نادرست است و درست این است که نام هرکس را با تلفّظ زبان مادری او ادا کرد. ما نمی‌توانیم برای عرب‌ها یا انگلیسی‌ها دستورالعمل صادر کنیم- گرچه می‌توانیم از اینکه زبانی داریم که معایب تلفّظی بسیار کمتری دارد، به خود ببالیم- ولی می‌توانیم ویژگی زبانی آنان را به زبان فارسی وارد نکنیم.
انگیزه‌ی نوشتن این سطور طرز نوشتن نام تئودوروس آنگلوپولوس، فیلمساز شهیر یونانی بود که در نوشته‌ای« آنجلوپولوس» نوشته شده بود. طرز نگارش نام او به زبان انگلیسی طبعاً ایجاب می‌کند که- مانند گرامی- حرف« گ»، «ج» تلفّظ شود؛ امّا درست آن است که طبق تلّفظ یونانیان، نام او را با گاف تلفّظ کنیم درست مانند« ونگلیس» آهنگساز بنام یونانی که او نیز« ونجلیس» نوشته و تلفّظ می‌شود. این نمونه تنها یک مورد از سرایت ویژگی یک زبان- در اینجا انگلیسی- به زبان فارسی بود. با اندکی دقّت می‌توان نمونه‌های بسیار زیاد دیگری نیز یافت که نیاز به اصلاح دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.