در یا دیوار؟

                                                                                                         یکشنبه ۸ بهمن ۱۳۹۱

    

   

فرزندان سران سبز مدّتی است از سکوت درآمده‌اند، از سکوتی که با زور و تهدید بر آنها تحمیل شد و شکستن آن حتماً برای آنها هزینه خواهد داشت که طبق آنچه شنیده‌ایم تا همین حالا هم داشته است. کارد واقعاً به استخوان رسیده که به سیم آخر زده‌اند و از آدم‌ربایی آنها می‌گویند. ظاهراً مخاطبانشان کسانی هستند که در «سران فتنه» یا «فتنه‌زده» خواندن والدینشان با هم اختلاف نظر دارند (چه اختلاف عظیمی!) به خادمان نظام نظامیان، به نماینده‌ی مکشوف خداوند بر کره‌ی زمین. امّا آنان که سه دهه است تجربه‌ی چنین حصرهایی را داشته‌اند و با هزاران هزار از این نامه‌ها و اطّلاعیّه‌ها از رو نمی‌روند. خوب دقّت کنیم، شاید مخاطب این نامه‌ها کسانی باشند که شعار دادند، یا حسین میرحسین، موسوی رهنورد تساوی زن و مرد، کرّوبی زنده‌باد موسوی پاینده‌باد، موسوی دستگیر بشه ایران قیامت میشه. برخی اطرافیان مشغول محاسبه‌ی خسارات اقتصادی دولتی هستند که اساسش مشروع نیست، بعضی در برابر چوب حراج‌زدن به تمامیّت ارضی ایران منفعل ایستاده‌اند، کسانی هنوز در پی مدارا با قدرت مطلقه‌ای هستند که چشم دیدن آنها را ندارد و عدّه‌ای نيز در حال دورخیز برای انتخابات بعد. انگار نه انگار خرداد هشتادوهشتی بوده، نه خانی آمده و نه خانی رفته. این نوشته‌ها را برای ما می‌نویسند.