دفع حدّاکثری و جذب حدّاقلّی

در پینگ‌پنگ رهبر و رئیس‌جمهور                                              ‌چهارشنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۶

 

هرچه به انتخابات نزدیک می‌شویم موضع‌گیری‌های رهبر نظام علیه روحانی بیشتر می‌شود. ریشه‌ی این موضوع به گذشته برمی‌گردد و طرح مسائلی مانند تمسخر انداختن برجام در منقل آتش در کلیدزدن ماجرا بی‌سهم نبود. امّا در این روزها خامنه‌ای ابتدا ادّعای حلّ مسئله‌ی هسته‌ای و دورکردن سایه‌ی جنگ از ایران از طرف روحانی رد کرد و آن را کار «مردم» دانست. طبعاً روحانی می‌توانست از کنار موضوع بگذرد ولی به هر دلیل نامعقول یا معقول (تحریک گوینده یا هم‌نظرنشان‌دادن خود با او) ‌گفت که منظورش این بوده که مردم دولت را برگزیدند تا بتواند با سیاست و دیپلماسی چنان کند. رهبر دوباره بازی را ادامه داد که «نه خیر دولتها کاره‌ای نیستند و مردم به تنهایی چنین کردند»! او این حرف را در همان سخنرانی زد که از مردم برای شرکت در انتخابات هم دعوت کرد. خوب اگر دولتها اثری ندارند،‌ چرا باید مردم رأی دهند؟ جوابش این است که فقط برای بیعت با رهبر، نمایش قدرت جلو «بیگانگان» یا خود را در صحنه نشان‌دادن. از طرف دیگر به‌یادداریم که در دوره‌ی احمدی‌نژاد اصلاً جملاتی شبیه به این از دهان خامنه‌ای خارج نمی‌شد و دولت سوگلی ایشان سرمنشأ خیرات فراوانی بود و بر اثرگذاربودن آن مدام تأکید می‌شد.

فرمانده کل قوا در سخنرانی امروز خود در برابر نظامیان مسأله‌ی جدید را طرح کرد که «دشمن در پی تغییر رفتار ماست و تغییر رفتار هیچ فرقی با تغییر نظام ندارد.» این جملات دستاویز خوبی خواهد شد برای کسانی که از این پس هرکس حتّی با پذیرش قانون اساسی و دیگر قوانین و حتّی اهداف همین نظام (مانند گسترش دامنه‌ی نفوذ، حمایت از شیعیان و کشورهای دوست: یمن و سوریه و فلسطین و ...) بگوید که رفتار و شیوه‌ی متفاوت ما را بهتر به مقصد می‌رساند. حتّی چنین کسی نیز ممکن است انگ برانداز بخورد و تنها کسی که تمام اعمال و موضعگیریهای رهبر و اطرافیانش را تأیید کند خودی به شمار می‌‌آید. ( این ویدئو از مهدی طائب را ببینید که چگونه درباره‌ی تصرّف عربستان به دست حوثی‌های یمن سخن می‌گوید. این شخص رئیس قرارگاه عمار و معتمد رهبری است که لابد مواضع دیگران نیز باید مانند او باشد! بعد همینها سخنان وزیر دفاع عربستان را برنمی‌تابند)

اینکه چرا رهبر هر شخص مستقلی که پیرامون خود می‌بیند به اپوزیسیون تبدیل می‌کند، مسأله‌ای غامض است. این همه تلاش برای پیروی‌خواهی و تابع‌پروری بسیار عجیب است. با وام‌گیری از تعابیر خودش، ضرر دفع حدّاکثری و جذب حدّاقلّی به خودش برمی‌گردد. وقتی روحانی از شعارهای «تهاجمی‌» عبری روی موشک انتقاد می‌کند،‌ سرلشکر حسین باقری مأموریّت می‌یابد که جواب او را بدهد. انگارنه‌انگار که روحانی و ظریف بر تقویت قدرت دفاعی قویترین تأکید را دارند ولی از طرح مسائل تهاجمی و تحریک‌آمیز خلاف برجام انتقاد کرده‌اند.

جمع بزرگ تغییرخواهان نقد اینگونه سخنان را رها و سیاست خارجی بد،‌ خونریز و ضدّانسانی فعلی را فراموش کرده‌اند. اصلاح‌طلبان اگر به هوای بازگشت به درون حاکمیّت چنین می‌کنند،‌ دیگران بهانه‌ای ندارند. وجود رقبای منطقه‌ای حریص و غیردموکرات نمی‌تواند توجیه سکوت در برابر شیطنتهای نظام باشد. «نظام»ی که با خواستن از حماس برای حمایت از حوثی‌ها در یمن، نشان داد که هدفش فقط آزادی فلسطین نیست، بلکه همراهی بلکه پیروی فلسطینیان را در تمام امور می‌طلبد. حالا که حماس مرزهای ۱۹۶۷ را به رسمیّت شناخته، مقام ارشد حزب‌الله این موضع جدید را رد می‌کند و می‌گوید اگر لازم باشد ما خود فلسطین را آزاد می‌کنیم! و همه‌ی این سخنان به دستور ایران.

انتقاد شدید از پذیرش «مشروط و غیرالزام‌آور» سند ۲۰۳۰ یونسکو نیز در راستای انتقادهای اخیر بود که بدون تحقیق کامل و بر اساس سخنان برخی اطرافیان زده شد. خامنه‌ای هرچه به پایان عمر خود نزدیکتر می‌شود،‌ کم‌حوصله‌تر و نابردبارتر می‌شود. سخنان این روزهای او نشان می‌دهد که جز به تبعیّت محض رضایت نمی‌دهد؛ روحانی برای ادامه‌ی مسیر با وی باید حزم و احتیاط بیشتری داشته باشد.