شنبه
۳۱ تیر ۱۳۹۶
در حالی رو به موسم حج می‌رویم که در جلسات داوطلبان امسال این حدیث
از امام صادق بسیار یادآوری می‌شود که نماز جماعت با اهل سنّت مانند نماز پشت سر
پیامبر اسلام است. این دعوت به وحدت را اگر کنار دشمن مشترک مسلمانان یعنی اسرائیل
بگذاریم معنایی دوچندان پیدا می‌کند. از ابتدای انقلاب ایران دعوت مسلمانان به
اتّحاد، در کنار ایستادگی در برابر استکبار دیده می‌شد ولی به مرور زمان اوّلی
قربانی دیگری شد یعنی «وحدت با هم» تبدیل شد به «وحدت با من». رجزخوانی آشکار برای
کشورهای منطقه هم در تشدید شکاف طائفی اثر داشت و هم در هل دادن آنان به طرف
اسرائیل. زمانی شعار نظام ایران دوستی با ملّتها و نه دولتها بود ولی الآن حتّی
مردم نیز به این نظام بدبینند و نظام راه چاره را در دمیدن بیشتر بر شیعه‌گری دیده و این چقدر از آرمانهای ابتدای انقلاب دور است.
امام صادق خود مانند پدران و فرزندانش دعوت‌کننده به اتّحاد بین
مسلمانان بود و چه شاهدی بالاتر از اینکه شاگردانش را به گونه‌ای تربیت کرد که نه تنها -مانند بسیاری از روابط استادشاگردی-
رابطه‌ای مراد و مریدی در کار نباشد که بسیاری از
آنان بعدها مؤسّس مذهبی از مذاهب اهل سنّت شدند.
مکاتبه و پیوندی که مرحوم آیت‌الله بروجردی با مرحوم شیخ شلتوت
ایجاد کرد به صدور فتوایی تاریخی انجامید که مذهب جعفری را در کنار مذاهب
چهارگانه‌ی اهل سنّت قرار داد؛ فتوایی که می‌توانست پایه‌گذار اتّحادی بی‌مانند
بین مسلمانان شود. مفتی جدید مصر نیز ابتدا با خوش‌بینی به تشیّع سخنانی گفت ولی
پرده‌دری برخی شبکه‌های ماهواره‌ای و سیاست یکطرفه‌ی نظام ایران در منطقه او را نیز از
تک‌وتا انداخت. برعکس بسیاری که از کنارگذاشتن وهّابیّت از مذاهب اهل سنّت شادمان
شدند، من چندان خوشحال نشدم. دو راه برای دیگر مسلمانان بود، آسان‌ترین آن یعنی
طرد وهّابیّت و درست‌ترین آن یعنی پذیرفتن این مذهب و دیگر مذاهب زیر یک سقف و
تلاش برای گفتگو و تعامل. نظام سعودی در حالی مدام علیه ایران سخن می‌گوید که
کمتر تیغ نقد را متوجّه تشیّع می‌کند و این چیزی است که در نظام ایران دیده نمی‌شود. از رهبر نظام تا سخنگوی وزارت امور خارجه به وهّابیّت حمله می‌کنند و این اگر پاسخ
طرف مقابل را در پی داشت باشد، گناهش به عهده‌ی نظام ایران است
ای کاش هدف نظام به شیعه‌گری ختم می شد ولی حتّی بین شیعیان نیز
حکایت مقلّدان مراجع مستقل، مخالف یا حتّی متفاوت از شخص رهبر با دیگران فرق می‌کند؛ همینطور
منتقدان اسلام سیاسی. در حالی شیعیان به سوگ امام ششم می‌نشینند که جز روضه و اشک
اثری از تبعیّت از روش آن پیشوا در رفتارشان به چشم نمی‌خورد. اینجاست که مراجع
و عالمان مستقل خود برای دادن دست دوستی به وارثان شیخ شلتوت باید پیشقدم شوند تا
کسی رفتار نظام را به پای همه‌ی تشیّع نگذارد. در این صورت بی‌گمان توفیق
الهی نیز قرین تلاش و کوشش آنان خواهد بود.
درود
پاسخحذفالبته حتی شیعیان ایرانی نیز که سوار قطار نظام شدند یک یک پیاده شدند و به قول علی معلم دامغانی علی ماند و حوضش.