یکشنبه ۲ تیر ۱۳۹۸
ویدئویی از خامنه‌ای منتشر شده که در آن با اشاره به وقایع ۸۸ می‌گوید :« امریکایی‌ها اسم موسوی را آوردند؛ من همان زمان در یک سخنرانی عمومی در حسینیّه گفتم رئیس‌جمهور و دستگاههای امریکایی از افراد اسم می‌آورند و می‌خواهند بگویند اینها از ما هستند، من از طرف اینها گفتم نه اینها از شما نیستند امّا خودشان نگفتند.»
اینجا چند نکته هست: یکی اینکه برخلاف ادّعای رهبرنظام و نظام‌زدگان دولت اوباما از جنبش مدنی و کاملاً داخلی ایران حمایت نکرد چون می‌دانست که اوّلاً این حمایت کار را برای این جنبش دشوار می‌کند و آن را در معرض اتّهام به بیگانه قرار می‌دهد و ثانیاً می‌دانست که این موسوی شاید با موسوی دهه‌ی شصت تفاوت کرده (که کرده بود) ولی هیچوقت غربگرا نشد و نیست پس امکان نداشت که بتواند به عنوان یک متّحد در زمان حال یا آینده روی او حساب کند.
دوّم اینکه برخلاف رویکرد هیستریک خامنه‌ای به غرب به ویژه امریکا و دشمن‌پردازی او که همه‌ی سیاست داخلی و خارجی ایران را به گفته‌ی این و آن در امریکا وابسته کند، موسوی کاری به موضع‌گیری افراد خارج یا کشورهای دیگر نداشت و به جز موارد معدودی واکنشی نشان نداد.
از همه مهمتر اینکه موسوی نیازی نمی‌دید که مدام خود را توضیح دهد و برادری خویش را اثبات کند. او جزئی از انقلاب ۵۷ بود که برای پیراستن آن از انحرافات به میدان آمده بود و کارنامه‌ای مشخّص داشت. تلاش برای اثبات برادری و عدم وابستگی به بیگانه فرع پذیرفتن این مسئله بود که گویا در این باره شکّی وجود دارد که باید رفع شود؛ درست برعکس برخی اصلاحطلبان که در بزنگاهها با انفعال تلاش می‌کنند خودی‌بودنشان را به نظام یادآوری کنند.
واکنش بعضی منتسبان به اصلاح‌طلبی پس از زدن پهپاد امریکا از همین دست است. اگر از آنان بپرسید که مین‌گذاری منجر به درگیری نظامی بین ایران و امریکا در دهه‌ی شصت به نفع نظام بود یا نه، چه جوابی دارند؟ غرق‌شدن یک کشتی و دو رزمناو و صدمه‌دیدن چند اسکله و یک ناو رزمی، اسارت خدمه و تحقیر ناشی از شکست به آن ماجراجویی می‌ارزید یا نه؟ اگر واقعاً زدن پهپاد امریکا با واکنش شدید امریکا مواجه میشد باز هم به این «سیلی» افتخار می‌کردید؟ چرا به سیلی‌هایی که در سوریه از اسرائیل خوردید و می‌خورید واکنش نشان نمی‌دهید؟ آن سرداری که می‌گوید ما به تکنولوژی آن پهپاد نیازی نداریم دارد بلوف می‌زند چون روسیه و چین خواستار دریافت آرکیو۱۷۰ غنیمتی شده بود که در برابر ام‌کیو۴ بسیار پیش‌پاافتاده است. اگر سردار سپاه رجز بخواند و بلوف بزند، کارش این است امّا شما چرا؟
اینجا چند نکته هست: یکی اینکه برخلاف ادّعای رهبرنظام و نظام‌زدگان دولت اوباما از جنبش مدنی و کاملاً داخلی ایران حمایت نکرد چون می‌دانست که اوّلاً این حمایت کار را برای این جنبش دشوار می‌کند و آن را در معرض اتّهام به بیگانه قرار می‌دهد و ثانیاً می‌دانست که این موسوی شاید با موسوی دهه‌ی شصت تفاوت کرده (که کرده بود) ولی هیچوقت غربگرا نشد و نیست پس امکان نداشت که بتواند به عنوان یک متّحد در زمان حال یا آینده روی او حساب کند.
دوّم اینکه برخلاف رویکرد هیستریک خامنه‌ای به غرب به ویژه امریکا و دشمن‌پردازی او که همه‌ی سیاست داخلی و خارجی ایران را به گفته‌ی این و آن در امریکا وابسته کند، موسوی کاری به موضع‌گیری افراد خارج یا کشورهای دیگر نداشت و به جز موارد معدودی واکنشی نشان نداد.
از همه مهمتر اینکه موسوی نیازی نمی‌دید که مدام خود را توضیح دهد و برادری خویش را اثبات کند. او جزئی از انقلاب ۵۷ بود که برای پیراستن آن از انحرافات به میدان آمده بود و کارنامه‌ای مشخّص داشت. تلاش برای اثبات برادری و عدم وابستگی به بیگانه فرع پذیرفتن این مسئله بود که گویا در این باره شکّی وجود دارد که باید رفع شود؛ درست برعکس برخی اصلاحطلبان که در بزنگاهها با انفعال تلاش می‌کنند خودی‌بودنشان را به نظام یادآوری کنند.
واکنش بعضی منتسبان به اصلاح‌طلبی پس از زدن پهپاد امریکا از همین دست است. اگر از آنان بپرسید که مین‌گذاری منجر به درگیری نظامی بین ایران و امریکا در دهه‌ی شصت به نفع نظام بود یا نه، چه جوابی دارند؟ غرق‌شدن یک کشتی و دو رزمناو و صدمه‌دیدن چند اسکله و یک ناو رزمی، اسارت خدمه و تحقیر ناشی از شکست به آن ماجراجویی می‌ارزید یا نه؟ اگر واقعاً زدن پهپاد امریکا با واکنش شدید امریکا مواجه میشد باز هم به این «سیلی» افتخار می‌کردید؟ چرا به سیلی‌هایی که در سوریه از اسرائیل خوردید و می‌خورید واکنش نشان نمی‌دهید؟ آن سرداری که می‌گوید ما به تکنولوژی آن پهپاد نیازی نداریم دارد بلوف می‌زند چون روسیه و چین خواستار دریافت آرکیو۱۷۰ غنیمتی شده بود که در برابر ام‌کیو۴ بسیار پیش‌پاافتاده است. اگر سردار سپاه رجز بخواند و بلوف بزند، کارش این است امّا شما چرا؟
«هیستریک» رو خوب اومدین.
پاسخحذفبه نامه اصلاحطلبان یه سازمان ملل هم بد نبود اشاره میشد. گوترش منتظر نامه شان بود!
پاسخحذف