شنبه ۴ بهمن ۱۳۹۹
در دو سه روز اخیر جدالی لفظی و قلمی رخ داده بین محمود واعظی و برخی اصلاحطلبان مانند صادق خرازی. محل نزاع بر سر میزان سهم اصلاحطلبان در پیروزی روحانی است. نکته‌ی مهمتر امّا سهم مردم رای‌دهنده است نه گروههای سیاسی؛ مردمی که طالب اصلاح بودند ولی لزوماً «اصلاحطلب» نبودند. واعظی می‌گوید که روحانی در نظرسنجی‌ها از عارف جلوتر بود؛ نظرسنجی از چه کسانی بود؟ همانهایی نبودند که سیاسیّون فقط هنگام انتخابات به یادشان می‌افتند و بعد فراموششان می‌کنند؟ روحانی شعارهای تجمّع‌های انتخاباتی یادش هست؟ یادش هست که کسانی که با صندوقها قهر کرده بودند، با چه امیدی به وعده‌های او اطمینان کردند؟ او نبود که می‌گفت فقط با رای بالا می‌توان امید داشت که شعارهای شما محقّق شود؟
وعده‌ی رفع حصر پس از هشت‌سال به امکان تماس تلفنی فروکاسته شد. موسوی و رهنورد در اولین تماس خود با پروین فهیمی نشان دادند که خون‌های بیگناه سبز را فراموش نکرده‌اند؛ آن هم در زمانی که انفعال و تغافل را به «در گذشته نماندن» ترجمه می‌کنند. کسانی که در گذشته نماندند حالا به کجا رسیدند؟ به بحث از نظامی‌بودن یا نبودن رئیس‌جمهور آینده. پیش و پس از ۸۸ نیز اتفاقهای تلخی رخ داد که بعضی فراموش نکردند و برخی در گذشته نماندند و لاجرم وقایعی تلخ‌تر را تجربه کردند.
رخ‌دادهایی مثل ۸۸ بزنگاه‌های تاریخ‌اند که هیچگاه نمی‌گذرند، ایستاده‌اند و ما را به داوری فرا می‌خوانند؛ بعضی به یاد می‌سپارند، عدّه‌ای به یاد دیگران می‌آورند، برخی خود را به فراموشی می‌زنند و گروهی دیگران را برای یادآوری آن محاکمه می‌کنند. ما از کدام دسته‌ایم؟
معمولا برای گول زدن مردم نیاز به دو نفر است مثل گربه نره و روباه مکار در در داستان پینوکیو!
پاسخحذفتجربه به من نشان داده که این دعواها صوری است دقیقا مثل شگرد دزدهایی که با هم دعوا می کنند تا جیب مردم را بزنند.
سوال !
یعنی هنوز کسی هست دعواهای این دو گروه را باور کند؟!!!😔
یاد دهه هشتاد به خیر، فکر کنم شما از معدود کسانی باشید که تسلیم جبر زمان نشدند و یاد جنبش هستند. حالا همه یا برانداز شده اند یا مدافع نظام.
پاسخحذف