پایان کارشناسی

                                                                                                  شنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۰

                           

جلسه‌ی غیرعلنی مجلس برای بررسی حرفهای ظریف در حالی برگزار می‌شود که معلوم نیست بحث بر سر چیست. نه اینکه معلوم نیست، هست ولی دوستان خودشان را به آن راه زده‌اند. لبّ کلام ظریف این بود که من و روش کار من برای نظام مفیدتر است، نه اینکه -زبانم لال- سیاستهای نظام را زیر سوال ببرد. او نه از حمایت از اسد انتقاد کرد نه از حوثی‌ها، نه دخالت در عراق را زیر سوال برد نه افغانستان، نه در مورد ارسال سلاح برای طالبان چیزی گفت، نه سکوت درباره‌ی ظلمی که بر اویغورها می‌رود. ظریف با قبول تمام سیاستهای بالادست مجامع بالادستی، جسارت کرد و گفت که روش من کارآمدتر است و من کارگزار بهتری برای بالادست‌ترین‌ام.

  

خامنه‌ای هم که گفت سیاست را وزیر تعیین نمی‌کند لابد می‌داند که ظریف همین معنا را چندی پیش در مصاحبه‌ای گفته بود و نقش خود را در سیاست خارجی ایران در حدّ صفر توصیف کرده بود که واکنش‌های زیادی برانگیخت. خامنه‌ای که می‌گوید سیاست خارجی در «هیچ‌جای دنیا» در وزارت خارجه تعیین نمی‌شود، همین معیار را حاضر است همه‌جا به کار ببندد؟ مثلاً در کجای دنیا -جز حکومتهای کودتاگر- نظامیان برای دیپلمات‌ها تعیین تکلیف می‌کنند؟

  

البتّه گردوخاک خامنه‌ای و تسلیم ظریف  یک دستاورد تازه برای نظام داشت. تا قبل از این فکر می‌کردیم که کارشناسان مختلف می‌توانند نظرات مختلفی داشته باشند که در مرحله‌ی عمل جمع‌بندی، یکدست و اجرا شود. حالا متوجّه شدیم که داشتن نظر متفاوت هم «باعث تاسّف و تعجّب» است. کارگزار نه فقط در مرحله‌ی عمل بلکه در مرحله‌ی نظر هم باید طبق بالادست‌ترین بیندیشد. ظریف هم که پیشتر ضمن عذرخواهی گفته بود که خودسانسوری را در بیان نظرات کارشناسی درست نمی‌داند، پس از تاسّف و تعجّب بالادست‌ترین گفت که نظر ایشان «پایان بحثهای کارشناسی» است. می‌بینید که حتّی در مرحله‌ی نظر هم زین پس کارشناسان نه تنها مراقب به وجود نیامدن موجبات تعجّب و تاسّف بل اسباب تکدّر ایشان نیز خواهند بود. جلسه‌ی غیرعلنی برای چیست؟