دو حکم و یک حاکم

                                                                                                     یکشنبه ۳ بهمن ۱۴۰۰ 

  

نرگس محمّدی یکی از «مظنونان همیشگی» نظام مقدّس و بین زندان و آزادی ِزیرنظر همیشه در رفت‌وآمد است. این‌بار به بهانه‌هایی واهی در دادگاهی پنج‌دقیقه‌ای به هشت‌سال زندان، شلاّق و دوسال محرومیّت از هر گونه ارتباط با خارج محکوم شده است. فکر کنم اتّهام جاسوسی برای عربستان را عمداً به فهرست اتّهام‌های او افزوده باشند تا هم موجب تفریح و خنده‌ی مدافعان نظام شوند و هم میزان انحطاط کسانی که با حاکم بزرگ در گذشته اندک زاویه‌ای داشتند را به آنان یادآور شوند که جز نظاره‌گری کاری برایشان نمانده است. کسانی که جلسه‌های چندنفره‌ی معمولی‌شان خبر مهم اصلاح‌طلبان است. یکی به ناطق نوری بگوید بیان درایت رهبری در سوریه همانقدر به دردت خواهد خورد که واژه‌ی «ایزدنشان» به درد داوری. فکر کنید نظامی که اپوزیسیونش احمدی‌نژاد باشد به چه درجه‌ای از فلاکت و بدبختی سقوط کرده است.

 

فاضلی یکی از چند استاد دانشگاهی است که این اواخر اخراج شد. سالها پیش وبلاگ‌نویسی می‌کرد. وبلاگی در بلاگفا داشت با نقدهای بسیار ملایم. همین رویّه را حفظ کرد و در مؤسّسات پژوهشی حاکمیّت هم مشغول به کار شد و در انتخابات شوراهای دوره‌ی پیش برای دفاع از اعضای مبهم لیست «شفّاف» اصلاح‌طلبان که حتّی خاتمی هم راضی به تأیید آنها نمی‌شد،‌ امضا جمع می‌کرد. درجه‌ی غلظت نقدهای او را اینجا می‌توان دید. بیان ایرادهای جزئی از نقش ایوان عملاً در حکم نادیده‌گرفتن بلکه مشارکت در ویرانی پای‌بست یک بناست امّا نظام همین را هم برنمی‌تابد و متملّقانی طلب می‌کند که دست‌بسته به خدمت ایستاده باشند. در نظام دانشگاهی فعلی امکان اینکه شخصی بتواند حتّی مستقل نیز باقی بماند روز به روز کمتر می‌شود.

 

در سایت رهبر ایزدنشان چندی پیش مطلبی بود درباره‌ی اینکه باید درباره‌ی تفاوتهای نظام فعلی و نظام پهلوی آگاهی‌بخشی کرد. اگر چنین کاری صورت بگیرد، بی‌شک بازنده نظام فعلی است. نه عدلیّه‌ی پهلوی به این درجه از بی‌دادگری رسیده بود و نه نظام دانشگاهی تا این حد از استقلال تهی شده بود. اوضاع معیشتی هم که نیازی به بیان ندارد. اینها را با ساخت فیلم مستند سفارشی نمی‌توان رفع و رجوع کرد. به سالگرد انقلاب ۵۷ نزدیک می‌شویم و چه تلخ است سرنوشت انقلابی که نه تنها از رسیدن به آرمان‌های خود بازماند بلکه به تدریج به خیل پشیمانان آن افزوده می‌شود.