عملیّات مرداب

                                                                                                              شنبه ۸ اردیبهشت ۱۴۰۳  

 

عملیّات اسرائیل در مرداب رفح به یک دوراهی بزرگ رسیده، از یک سو فشار افکار عمومی داخل اسرائیل بر نتانیاهو و بی‌حاصلی حمله به غزّه و از یک سو جوّ بی‌سابقه‌ی روشنفکران، ‌دانشجویان شبکه‌های اجتماعی و اعتراضات خیابانی در جهان، بازی دوسرباختی را برای اسرائیل رقم زده است.

  

نقد سیاست امریکا در قبال فلسطین در سطح اوّل رسانه‌های امریکا هیچگاه تا این حد پیش نرفته بود و استعفاهای پیاپی مقام‌های دولتی دودستگی بی‌سابقه‌ای را در میان هیئت حاکمه نشان می‌دهد. خوشبختانه جان استیوارت خوب موقعی برگشت و نقد سیاست دوگانه‌ی امریکا در برابر جنگ اوکراین و فلسطین حالا دیگر امری عادی شده است. دیگر به سادگی نمی‌توان به اعتراض علیه اسرائیل انگ یهودستیزی زد و برای اوّلین‌بار امریکا در این دست اعتراضات از اروپا پیشی گرفته است.

 

آنچه در این میان مضحک است استقبال رسانه‌های نظام از اعتراضات دانشجویی امریکاست. این اعتراضات سرسوزنی نزدیکی به افکار و اهداف نظام حاکم بر ایران ندارد. نقد اسرائیل با نفی و نابودی اسرائیل تفاوت دارد و این اعتراضات مبتنی بر معیارهایی در سیاست‌ورزی است که در صورت مصداق‌یابی به طریق اولی شامل نظام ولایی می‌شود. سرسپردگان نظام هر مشابهتی را دلیل همراهی می‌بینند در حالی‌که مثلاً چپ ایرانی نیز منتقد سفت‌وسخت اسرائیل و امریکاست ولی به همین اندازه علیه نظام ولایی نیز موضع می گیرد.

  

 زندگی دانشجویی دارای دو ویژگی بزرگ است یکی حقیقت‌خواهی و آرمان‌جویی و دیگری عدم دلبستگی به شغل و مقامی که باعث احتیاط و محافظه‌کاری شود. اوّلین اعتراضات بزرگ علیه نظام از سال ۷۸ آغاز شد که به وضوح صبغه‌ی دانشجویی داشت و پس از آن نیز از ۸۸ تا خیزش مهسا دانشجویان در متن اعتراضات بوده‌اند. خنده‌دار است که کسانی که دانشگاه را پادگان کردند،‌ حالا از جوّ بی‌سابقه‌ی دانشگاهها در امریکا ابراز خوشحالی کنند. نسل زد اگر در امریکا منتقد حاکمان است، حدّاکثر با بازداشت موقّت روبه‌رو می‌شود ولی نسل زد معترض در ایران اگر کشته نشود با بدنی پر از ساچمه و احیاناً چشم نابینا باید به دنبال درمان باشد. دفاع از دانشجو به شما نیامده آقایان!

 

پ.ن: «عملیّات مرداب» فیلمی با نام اصلی «Southern Comfort» بود که برای اوّلین‌بار اوایل دهه هفتاد از تلویزیون ایران پخش شد. فیلم درباره‌ی گروهی از سربازان امریکایی بود که به یک مانور نظامی می‌روند امّا به طور ناخواسته با کیجن‌ها (فرانسوی‌تباران جنوب امریکا) درگیر می‌شوند و تلفات می‌دهند. کیجن‌ها برای پوشاندن خطای خود تصمیم می‌گیرند که هیچ‌کس از اعضای گروه را زنده نگذارند ولی در یک تعقیب و گریز طولانی بالاخره دو نفر موفّق می‌شوند که خود را نجات دهند. صداوسیما با حذف درگیری سربازان با کیجن‌ها و تغییر دیالوگها اینطور القا کرد که این افراد از متمرّدان جنگ ویتنام‌اند و این رزمایش در اصل برای حذف آنان است و ارتش امریکا پشت ماجراست. در پایان که ماشینی با آرم ارتش امریکا نزدیک می‌شود صدای رگباری به فیلم افزوده شده گویا دو نفر نجات‌یافته ندانسته به قاتلان خود پناه آورده و به دست نیروهای خودی کشته می‌شوند. یک نمونه‌ی عجیب از سانسور رسانه‌های نظام که تا همین حالا نه فقط درباره‌ی فیلمها بلکه در پوشش و تفسیر جهت‌دار اخبار جهان نیز اعمال می‌شود.