مثنوی و انبربه‌دستان ولایی

                                                                                                                   سه‌شنبه ۱۲ تیر ۱۴۰۳

  

پس از آغاز دوران جمهوری اسلامی بخشی از روحانیون سنتی که مخالف عرفان و فلسفه بودند به حاشیه رفتند و بعضی از آنها به قول خودشان مشغول تقیّه شدند. گرچه در زمان رهبر اوّل نظام همچنان اثر خودشان را داشتند و برای مثال با پخش تفسیر سوره‌ی حمد خمینی از صداوسیما مخالفت کردند ولی عمدتاً حاشیه‌نشین بودند امّا پس از رهبری نفر دوّم آرام آرام سر از آشیان‌های خود درآوردند. بعضی که غیرحکومتی بودند -در لوای تفکیک و مانند آن- به تبلیغ آرای خود پرداختند و بخشی بدون توجّه به تضاد بنیان‌های فکری خود دم از ولایت زدند و در عین حال بر جزم‌های خود پای فشرند به گونه‌ای که ما الآن گونه‌ای «تفکیکی حکومتی» نیز داریم که ترکیبی شبیه مثلث چهارضلعی است.

نسب فکری میرباقری از یک‌طرف به مصباح میرسد و از یک‌طرف به منیرالدین هاشمی و الآن یک‌جورهایی مرجع تقلید تندروان حکومتی است. سخنرانی چندسال پیش او را که ببینید، بر قیاس «مشت نمونه خروار» می‌توانید بفهمید که با چه موجودی سروکار دارید. «با انبر برداشتن مثنوی» یا اسفار یا دیگر کتب عرفانی و فلسفی تعبیری بود که زمانی برای توصیف تاریک‌اندیش‌ترین روحانیان حوزه‌ها استفاده می‌شد و حالا یکی از «فقها»ی مجلس خبرگان آن را به کار می‌برد. بدیهی است که وارد بحث و استدلال و نفی و اثبات‌شدن با این شبه‌تفکّر کاملاً بی‌فایده است. من نمی‌دانم چطور چنین کسی به «بزرگان حوزه» که دم از مثنوی می‌زنند ایراد می‌گیرد ولی نمی‌داند که الآن عضو ساختار حکومتی است که یکی از همین بزرگان تأسیس کرد.

  

تعجبی ندارد که چنین کسی مدافع احمدی‌نژاد بوده باشد و سال ۹۲ و الآن از جلیلی حمایت کند. جلیلی می‌گوید چرا به من می‌گویید طالبان؟ دقیقاً به‌خاطر چنین پشتوانه‌ی فکری است. جالب اینجاست که طرفداران میرباقری که خیلی برای امام‌جمعه تهران شدن او تلاش کردند و شایعه‌اش را پخش کردند، چندی پیش برای نامزد ریاست‌جمهوری شدن او نیز مقدمه‌چینی کردند بی‌آنکه رجل سیاسی باشد یا سابقه‌ی مدیریّت داشته باشد. البتّه نیازی به حضور شخص او نیست چون نماینده‌اش به دور دوّم انتخابات راه پیدا کرده و بعید نیست که انبربه‌دستان به خیابان پاستور نیز راه پیدا کنند.