برنامه‌های صداوسیمای این روزها پر است از اتّهام خطدهی کشورهای غربی و رسانه‌های فارسی‌زبان خارج به جنبش سبز. بد نیست برنامه‌سازان رسانه‌ی مثلاً ملّی، به دو رخداد دقّت کنند:
یک. تلویزیون بی‌بی‌سی از دید اکثر ایرانیان آن چنان که باید و شاید به مراسم ۱۸ تیر نپرداخت و به شدّت از طرف آنان مورد انتقاد قرار گرفت که به وظیفه‌ی خبری خود توجّهی ندارد و دیگر مورد اعتماد نیست. این تلویزیون بلافاصله به خاطر شیوه‌ی پوشش خبری آن روز از بینندگان خود عذرخواهی کرد.
دو. رابرت گیبز روز سه‌شنبه‌ی گذشته احمدی‌نژاد را «رئیس‌جمهور منتخب» خواند که برخی رسانه‌های ارزشی و ضدّاستکباری با خوشحالی آنرا منتشر کردند. امّا فردای آن، گفته‌های خود را تصحیح کرد و قضاوت در باره‌ی منصفانه بودن یا نبودن این انتخابات را به عهده‌ی ایرانیان گذاشت. سخنگوی کاخ سفید واژه‌های سخنانش را تصادفی انتخاب نمی‌کند تا حرفی ناخودآگاه از زبانش در رود، بلکه تیمی کارشناسی پشت تک‌تک اظهارنظرهای اوست. اینکه ابتدا کاخ سفید محتاطانه حرفی می‌زند تا روزنه‌ی گفت‌وگو با ایران همچنان باز بماند ولی فردایش آنرا- باز هم با احتیاط- تصحیح می‌کند، به احتمال قوی به دلیل باخبر شدن از بازتابهای منفی این گفته در ایران و نارضایتی مردم است.
این دو رخداد نشان می‌دهد که برعکس آنچه حاکمیّت ایران اصرار دارد، جنبش سبز نه تنها مستقل است و از جایی تأثیر نمی‌پذیرد، بلکه افکار عمومی ایران می‌تواند بر رسانه‌ای مثل بی‌بی‌سی یا دولتی مانند آمریکا تأثیر هم بگذارد.
پ. ن: عکس بالا به طرز بانمکی عقب ماندن رسانه از مردم را نشان می‌دهد.(شرح ماجرا)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.