همیشه‌ی وحدت

                                                                                                         یکشنبه ۲۹ دی ۱۳۹۲
                

هرسال کمتر از هفته‌ی وحدت می‌شنویم. انگار ارزش اتحّاد بین مسلمانان از خطر یادآوری نام منتظری کمتر است؛‌ پس به اجمال برگزار می‌شود: یکی دوتا آهنگ کردی و بلوچی و.. خلاص. اینکه مذهبیان اینجا نیز اهل عزا هستند و شادی بلد نیستند نیز حکایتی تکراری است. وقتی هم بعضی‌ها بخواهند شادی کنند (مثل جشن موهوم اوّل ربیع) آنقدر خرکی از کار درمی‌آید که مایه‌ی شرم و سرافکندگی همه می‌شود. پرداختن به مسئله‌ی وحدت آن هم زمانی که سلفی‌ها عملاً شیعیان و صوفیان را و نظراً تمام مسلمانان جز خود را تکفیر می‌کنند و در پی آن هستند که همه را به جان هم بیندازند،‌ از هر وقتی لازمتر است.

  

غرض از نوشتن این ایما یک پیشنهاد کوچک بود. همیشه به هنگام بحث از حقوق اهل سنّت، از مسجد نداشتن آنها در تهران و بعضی جاهای دیگر گله می‌شود. به نظرم این راهش نیست یعنی با وحدت نمی‌خواند که دو مذهب شیعه و سنّی، دو مسجد جداگانه داشته باشند. همین الآن در کردستان مساجدی هست که هم اهل سنّت و هم شیعه در آن به نوبت اقامه‌ی نماز می‌کنند. این با روح اسلام سازگار است. در بیت‌الله الحرام و مدینه هم همین حکایت است. جدایی شیعه و سنّی از همینجا آغاز می‌شود. اگر ممکن بود که طبق فتوای حضرات همه با هم به نماز بایستند که چه بهتر و اگر نه، ‌مساجدی تعیین شوند و دو نوبت نماز با دو امام متفاوت برگزار شود. مسجد حرم‌الله است، ‌آن را مختص شیعه یا سنّی نکنیم. راهکار ساده‌ای است و به نظرم کاملاً ممکن و مطلوب می‌آید.