سیاه سفید است

                                                                                                       جمعه ۲۴ امرداد ۱۳۹۳

موسوی در مناظره با کرّوبی: با  پدیده‌ی شگفت‌انگیزی روبه‌روییم که سیاه را سفید نشان میدهد.

  

 خامنه‌ای در دیدار با سفرا: در گذشته میان مسئولان ما و مسئولان امریکا هیچ ارتباطی نبود اما در یک سال اخیر بخاطر مسائل حسّاس هسته‌ای و تجربه‌ای که مطرح شد انجام بشود، بنا شد مسئولان تا سطح وزارت خارجه تماسها، نشستها و مذاکراتی داشته باشند امّا از این ارتباطات...فایده‌ای عاید نشد...امریکایی‌ها نه تنها دشمنی‌ها را کم نکردند بلکه تحریمها را هم افزایش دادند... این، یک تجربه ذی‌قیمت دیگر برای همه بود که متوجه شویم نشست و برخاست و حرف زدن با امریکایی‌ها، مطلقاً تأثیری در کم کردن دشمنی آنها ندارد و بدون فایده است.

  

شاید خوش‌بین نبودن خامنه‌ای به مذاکرات هسته‌ای را می‌توانستیم به راهکار پلیس بد-پلیس خوب تفسیر کنیم اگر این سخنان نبود. پیش از توافق ژنو حق غنی‌سازی هیچ‌وقت به صراحت از طرف مقابل تأیید نشده بود،‌ هفت میلیارد دلار تا کنون آزاد شده و برخی مسائل جانبی مانند فروش قطعات هواپیما حل خواهد شد. اینها زیاد نیست ولی از وضع دوسال پیش بهتر است و راه برای توافق بیشتر هم باز است. تازه فراموش نکنیم که زمانی سایه‌ی حمله‌ی نظامی هم روی ایران افتاده بود. حالا اگر کسی بگوید اوضاع بهتر نشده بلکه بدتر شده چه باید گفت؟ احتمالاً مشکل اصلی جایی است که رهبر نظام می گوید : «این کار ما را در افکار عمومی ملتها و دولتها به تذبذب متهم می‌کند و غربی‌ها با تبلیغات عظیم خودشان، جمهوری اسلامی را دچار انفعال و دو گانگی جلوه می‌دهند.» همانطور که پس از مصایب ۸۸،‌ خامنه‌ای بیشتر نگران «هتک حرمت نظام» بود،‌ حالا هم به فکر این است که سه دهه امریکاستیزی- و محبوبیّت تخیّلی بین ملّتها- ممکن است با نشستن پشت میز مذاکره کمرنگ شود. جایگاه منافع ملّی کجاست؟

  

میرحسین سخنان بالا را ظاهراً درباره‌ی احمدی‌نژاد گفته بود ولی ا.ن خود شاگرد کوچک خامنه‌ای است.