استثنای افشای بدی

نکته‌ی قرانی -۲                                                                                    دوشنبه ۳ آبان ۱۳۹۵

 ۱- لایحبّ الله الجهر بالسّوء من القول الّا من ظلم (نساء -۱۴۸) خدا نمی‌پسندد که بدی‌ها با زبان آشکار شوند مگر کسی که به او ستم شده باشد. (نک به تفاسیر مختلف)

  

۲- اژه‌ای در مقام دفاع از آبروی «بعضی» افراد گفت که نباید اتّهامهای آنان علنی شود چون هنوز اثبات نشده و این آبروریزی قابل جبران نیست و مثلاً اگر برائت آنها ثابت شد،‌ نمی‌تون آبروی رفته را بازگرداند. اینکه چنین کسی دغدغه‌ی آبروی افراد را داشته باشد خیلی خوب است و ما هم مثلاً نمی‌دانیم که نظام در این سی و چندساله کارش سرک کشیدن در خلوت «بعض دیگر» افراد و آشکار کردن حریم خصوصی آنان بوده است. ابداً بحث بر سر مقابله به مثل نیست ولی منطق یک‌بام و دوهوای ایشان در خور تحسین است.

۳- مکارم شیرازی هم افشای گناه اشخاص را «گناه کبیره» دانسته است. آن افشایی گناه کبیره است که کسی در خلوت خود گناهی کند یا عملی نامشروع ولی با رضایت طرف مقابل انجام دهد و شاکی خصوصی نداشته باشد امّا وقتی کسی جرمی را به کرّات مرتکب شده است و بارها از قول و توبه و ابراز ندامت خود بازگشته و دست شاکیان به هیچ جا بند نیست،‌ چه باید کرد؟ آبروی آن فرد مهم است؟ بله حتماً اینطور است امّا آسیب روانی به چندین و چند نوجوان که تا پایان عمر آن را با خود حمل خواهند کرد،‌ چطور؟ اگر قرار بر ترجیح باشد،‌ کدام را باید ترجیح داد؟

۴- در مملکت کفر و ضلالت،‌ مشهورترین خواننده‌ی آن از جانب خانواده‌ی پسر نوجوانی به انجام اعمال خلاف متّهم شد. بی‌هیچ پرده‌پوشی دستگاه قضای امریکا آن اتّهام را علناً پی‌ گرفت تا خلاف آن ثابت شد. تمام شهرت ِاسطوره‌ای بزرگترین پدیده‌ی صنعت سرگرمی یک‌طرف و عصمت و پاکی یک نوجوان گمنام یک‌طرف، ترجیح قانون آنجا با نوجوان بود حتّی اگر به بازرسی بدنی کامل و تحقیقات مفصّل از سلطان پاپ بینجامد. مملکت مدّعی معنویّت و قداست از آنجا فرسنگها عقبتر است.
  
پیشین: نکته‌ی قرآنی-۱ (قرآن و آزادی اندیشه و بیان)