ایماگویه‌های میرحسین

                                                                                                پنجشنبه  ۲۷ مهر ۱۳۹۶

 

چه شعارهای بزرگی از انقلاب که اینک دم زدن از آنها روی کسانی را ترش می‌کند، تا جائی که گویی اینها شعارهای ضدانقلاب بوده‌اند. نمونه‌ای از آنها آزادی است؛ آزادی عقیده، آزادی بیان، آزادی پس از بیان، آزادی انتخاب‌کردن و انتخاب‌شدن، آزادی به تمامی آن معنای جلیلی که مردم ما در بهمن ۵۷ تأمین آن را یکی از مهمترین اهداف خود می‌دانستند، به صورتی که پیروزی انقلاب را بهار آزادی نامیدند. این آزادی به مفهوم آزادی سیاسی و حق انتقاد بی‌هراس از حاکمان بوده‌است. (بیانیه‌ی ش ۱۱، ۱۴ شهریور ۸۸)

 

مردم به حکومتی اعتماد می‌کنند که آنان را محرم بداند. چرا باید مهم‌ترین مسائل مملکت از مردم پنهان باشد؟ محرم دانستن ملت و شفافیت اطلاعات اولین قدم در راه مبارزه با فساد است، حال آن که مردم ما حتی به اندازه خواندن خبرهای چند روزنامه محرم دانسته نمی‌شوند. (بیانیه‌ی ش ۹، ۱۰ تیر ۸۸)

با سپاسگزاری از حمایت ملت‌های دیگر...از آنها بخواهیم در هیچ تحریمی بر علیه ایران شرکت نکنند، زیرا این نه تحریم یک دولت بلکه تحمیل رنج‌های بسیار بر مردمی است که مصیبت دولتمردان مالیخولیازده برایشان کافی است. راه سبز را زندگی‌کردن به این معناست و ما با اعمال هرگونه تحریمی بر علیه ملت خود مخالفیم. (بیانیه‌ی ش ۱۳، ۶ مهر ۸۸)

راه سبز را زندگی‌کردن یعنی هر روز و همزمان که در خانه‌هایمان و سر کارمان و در کوچه و خیابان و بر سر معیشت‌های روزمره خود هستیم، این پیام با غیرقابل انکارترین ندا تکرار شود، آن گونه که مسلمان‌بودن و ایرانی‌بودن و این زمانی‌بودن ما تکرار می‌شود. (بیانیه‌ی ش ۱۳، ۶ مهر ۸۸)

شاید بگویید که با این همه قید و بند دیگر فرجه‌ای برای بیان اعتراض باقی نمانده‌است. این گمان خامی است که مخالفان سطحی‌اندیش و افراطی شما در سر دارند. الذین جاهدوا فینا لنهدینّهم سبلنا. کسانی که در راه خدا می‌کوشند خداوند آنان را به راه‌های خود هدایت می‌کند. به عنوان نمونه‌هایی از این هدایت به یاد آورید که خداوند چگونه آرامش را بر اجتماعات بی‌کرانه‌تان مستولی می‌کرد و یا در خلال آنها ظرفیت‌های ذهنی مردم به چه شعارهای نغزی رهنمون می‌شد. (بیانیه‌ی ش ۹، ۱۰ تیر ۸۸)

  

 وقتی انسان به گذشته نگاه می‌کند، هرکجا که بر حرف حقی ایستاده احساس آرامش می‌کند و هر کجا کوتاه آمده است احساس نگرانی. (به نقل از مصطفی معین در یک دیدار خصوصی در سال ۶۸، ۵ مرداد ۹۶)