یکشنبه ۳۰ مهر ۱۳۹۶
پیش و پس
از قدرت، زمان اوج یا حضیض منطق و ادبیات خودش را دارد. صندلی حکومت لحن را عوض
می‌کند و مستی قدرت کلامی بر زبان می‌آورد که پس از هشیاری-اگر در کار باشد- جز
ندامت و پشیمانی به بار نمی‌‌آورد. سخنان به‌اصطلاح قانون‌مدارانه، مظلومانه و عفوطلبانه‌ی حیدری‌فرد
را که پیشتر خواندید؛ آن لحن را مقایسه کنید با این کلام:
«تا آخر
تابستان در کهريزک می‌مانيد؛ اگر زنده مانديد، بی‌گناه بوده‌ايد و اگر مرديد خدا
از سر تقصيراتتان بگذرد.»
پاسخ یکی
از قربانیان کهریزک به حیدری‌فرد بی‌شباهت به ایمای دیروز درباره‌ی حائری شیرازی نبود،
تذکّر نادرستی سخنان گوینده، درشت‌گویی‌ها به هنگام رخداد سبز و یادآوری عزّت و
ذلّت مظلوم و ظالم.
دادگاه کهریزک بخش
کوچکی از جنایات نظام در سال ۸۸ است که تنها به خاطر شواهد فراوان و پیگیری پدر
محسن روح‌الامینی توانسته تا حالا ادامه یابد و گرنه دیگر موارد با تهدید، انکار یا
لاپوشانی مواجه شدند و شهروندان درجه‌دو نظام مقدّس هیچگاه نتوانستند خاطیان را
به پای میز محاکمه بکشانند.
پس از
رمضان‌زاده مجید عابدین‌زاده مقدّم نیز خلافگویی آشکار حیدری‌فرد را درباره‌ی تعداد افراد، شرایط
نگهداری و برخورد آمرانه و هم‌مکان‌کردن غیرقانونی با اراذل و اوباش یادآوری می‌کند.
به یاد بیاوریم نامه‌ی عذرخواهی مرتضوی را و منتظر باشیم برای عذرخواهی کوتوله‌هایی
که صفت و لقب و کرّوفرّشان فقط ناشی از نشستن بر اریکه‌ی قدرت و رسانه‌های آوازه‌گر است و به محض پایین‌آمدن
لحنشان مانند حیدری‌فرد و مرتضوی می‌شود هرچند مانند خلخالی یا آذری قمی حتّی بزرگتر
از آنان بوده باشند.
اقا خسته نباشین این قالب وبلاگتون خیلی خوبه میتونم اسمش رو بپرسم؟
پاسخحذفاین قالب پیشساخته نیست.
پاسخحذف