دوشنبه ۲۶ خرداد ۱۳۹۹
با دخالت نصفه نیمه‌ی اینترپل درباره‌ی غلامرضا منصوری -که معلوم هم نیست به کجا بینجامد- این پرسش مطرح شد که چرا اینتترپل درباره‌ی خاوری کاری نکرد؟ این یادداشت پاسخی پاکیزه و بیش از حد پاستوریزه به این پرسش می‌دهد. پاکیزه از این جهت که اطلاعات لازم را خیلی مختصر و مفید در اختیار می‌گذارد و بیش از حد پاستوریزه برای اینکه انطباق چندانی با واقعیّت سیاست امروز ایران ندارد.
در متن نیمچه اشاره‌ای به روابط تیره‌ی ایران و کانادا و وجود مجازات اعدام در ایران شده است ولی ایران میتواند به دولت کانادا تضمین بدهد که چنین حکمی علیه خاوری صادر نخواهد شد و حداکثر حکم زندانی طولانی برایش صادر می‌شود. این استرداد مقدّمه‌ی بهبود روابط هم میتواند باشد. به هرحال گرچه قتل زهرا کاظمی رابطه‌ی نسبتاً خوب کانادا و ایران را به شدّت تیره کرد ولی قرار نیست برای همیشه در بر یک پاشنه بچرخد. البتّه در ماههای اخیر وجود اتباع ایرانی-کانادایی در هواپیمای اوکراینی حلّ موضوع را بغرنج‌تر کرده است.
می‌توان پا را کمی پیشتر گذاشت و پرسید که مگر کانادا از فرانسه و امریکا قویتر و مهمتر است؟ ایران به سادگی در طول چندسال گذشته با گروگانگیری اتباع کشورهای دیگر، آنان را با کسانی که به صورت زندانی یا گروگان آنجا بودند تبادل کرده است. کانادا هرقدر هم یک‌دنده باشد با به‌کارگیری روش جواب‌پس‌داده‌ی حکومت ولایی، مجبور است همکاری کند.
هر دو پرسش بالا یک جواب دارد و آن هم اینکه کسانی که خاوری را فراری دادند هنوز بر مصدر کارند و همانها از بازگشت او جلوگیری می‌کنند. برعکس منصوری که با رفتن رئیس پیشین قوه‌ی قضا و باند اطرافش زیر پایش خالی شد، خاوری هنوز اینجا حامی دارد. خروج منصوری بدون اذن دیگران شوخی بیمزّه‌ای بیش نیست. اگر قرار نبود برود، با کدام نام و پاسپورت از کشور خارج شد؟ تلفنش را روشن گذاشت، اسمش را که عوض نکرد. تا زمانی که شکایت از عملکرد او در برخورد با روزنامه‌نگاران مطرح نشد، به فکر رفتن به سفارت ایران نیفتاد. او بین بد و بدتر اوّلی را انتخاب کرد. خاوری خیالش راحت است که جرمش فقط اقتصادی است و حامیان و فراری‌دهندگانش -و در رأس آنها محسنی اژه‌ای- هنوز بر مصدر امورند. این تفاوت حقوق نظام با حقوق بین‌الملل است.
اژه‌ای گفته نمیدونستیم وگرنه برخورد میکردیم!!!
پاسخحذف