مرتضی ممیّز وقتی دوره‌های کاریش را شرح می داد به آخرین دوره که اشاره می کرد، موجز گویی و سادگی را مهمترین مشخصّه‌اش می‌دانست. آتجا که سالها تقلّا و طلبگی ِهنر در بی‌پیرایه ترین شکل ِخود، مفهوم را ادا می کند. ابراهیم حقیقی در طرح روی جلد کتاب مشروطه‌ی ایرانی به این تعریف نزدیک می‌شود.
کتاب در بیان «مشروطه‌ی ایرانی» است. یعنی نوعی حاکمیّت دوگانه که یک سرش – چه قبل و چه بعد از انقلاب – در قدرتی قاهر و بی نیاز از تأیید مردم است و گاه تنها منبع مشروعیتّش را پروردگار می‌داند، ویک سر مبتنی بر رأی مردم که سعی در مشروط و مقیّد کردن آن قدرت مطلق دارد و در این کشاکش گاهی- بسیار بیشتر- طرف اوْل غالب بوده و گاهی- بسیار کمتر- طرف دوّم.
رنگ کتاب خاکستری است که وضعیت ِ نه سیاه نه سپید را القا می‌کند و تنها تصویری که به چشم می‌خورد ، سه دایره به رنگ ِپرچم ایران است که با تأکید بر عنوان ِکتاب، چراغ راهنمایی را نیز به ذهن متبادر می‌سازد. ولی این چراغ، سبز و قرمزش با هم روشن است یعنی تکلیف مردم روشن نیست که بروند- چون سبز است- یا بایستند- چون قرمز است-. بیان مفهوم در نهایت ایجاز.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.