شیرین و سیمین

در یکی از سفرهای پس از دریافت ِجایزه‌ی نوبل، برنده‌ی ایرانی آن در حضور افرادی از جامعه‌ی فرهنگی آمریکا و هنرمندانی از جمله سلما هایک سخنرانی می‌کرد. طبق معمول صحبت از دموکراسی و مانند آن بود که سخن به حقوق زنان رسید. ایشان متنی با ترجیع ِ«در کشورم» خواند؛ از نداشتن حقّ طلاق، نبود آزادی ِانتخاب و تبعیض‌ها، تا رسید به جایی که گفت در کشورم هر مردی می تواند چهار زن داشته باشد. باید کسی از ایشان می‌پرسید که هر کاری فایده‌ای دارد، فایده‌ی چنین بحثی در چنین جمعی چیست؟ ایشان اهل بحث‌های نظری نیستند تا دغدغه‌ی اصلاح قوانین از راه منطقی ِآن یعنی بحث ِدرون دینی داشته باشند، بلکه فردی حقوقدان و عملگرا هستند همین‌که قانونی در عمل اصلاح شود، خوب است تا بعد نوبتِ اصلاح ِتئوریک ِآن برسد و همین حالا این کار را با شرط ِضمن ِعقد انجام می‌دهند. سؤال بعد این است که اکنون در ایران چند مرد دو زنه هستند؟ چه برسد به چهار؟ و مگر فراموش کرده‌اند که فتوای بنیادگذار انقلاب در عدم حرمت موسیقی و شطرنج که احکامی در متن اصلی دینی نبودند، چه بلوایی به پا کرد و چه نارواهایی از جانب برخی حوزویان گفته شد؟ حالا حکمی را که نصّ قرآن است آنهم از جانب کسی که تخصّصی در این زمینه ندارد، می توان نسخ کرد؟ جواد لاریجانی یکبار درباره‌ی اعتراض برخی کشورها به احکامی ماند سنگسار گفت ما خودمان در پی اصلاح این موارد هستیم ولی به شرطی که به ما فشار نیاورند وگرنه روند کار را متوقّّف می‌کنیم. صرف نظر از استدلال نادرست ِاو که اگر حکمی نادرست است چرا باید انجام شود و اگر درست و در متن دین است چه حقّی دارید با فشار دیگران آنرا انجام ندهید، آخرین سؤال را از عبادی می توان اینگونه پرسید که با توجه به حرف لاریجانی،آیا گله و شکوه‌ی ایشان در جمعی بیگانه به اصلاح قوانین کمک می کند یا آنرا به تأخیر می‌اندازد؟

یکبار جمعی از نویسندگان ایران به مناسبتی به نشستی فرهنگی در یکی از سفارتهای کشورهای خارجی دعوت شدند و آنها هم با عزمی جزم در انتقاد از سانسور، عدم آزادی ِبیان و فشارهایی که بر نویسندگان بود، سیمین دانشور را نیز به این جلسه فراخواندند.ایشان ابتدا پرس و جویی در باب نیّت برگزارکنندگان و قصد گروه ایرانی کردند، سپس اعلام کردند که نمی‌آیند. دلیل آنرا جویا شدند ایشان گفتند: من رخت چرک‌هایم را در حیاط همسایه نمی‌شویم.