حزن ، شادی و ایرانیان


                
ایمای امروز چکیده‌ی مطلب ِمرتبط با عنوان، از فصل ِایرانی بودن چیست ِکتاب ِدر جست و جوی امر قدسی از سیّد حسین نصر است:«...ایرانیان بیش از هر چیز همواره به قول فرانسوی‌ها از شور زندگی برخوردارند و آراستگی و زیباگرایی در زندگی روزمرّه را حتّی در زندگی ایرانیان باستان می‌توان مشاهده کرد که با لذّت گرایی دنیایی فرقی اساسی دارد. تفاوت این است که در ایران شادی با یادآوری نوعی غم ِغربت نسبت به وطن معنوی همراه است. این حقیقت به زیبایی در اشعار ِعرفانی و موسیقی ایرانی هویداست که نباید آنرا با ناراحتی عاطفی عادی یکی گرفت.این موضوع در آثار عرفانی و فلسفی ما در آثاری همچون رسالة فی العشق و قصة الغربة الغریبة‌ی سهروردی بسیار شایع است. جوهره‌ی دیدگاه تشیّع، پذیرش این حقیقت است که این جهان ناقص تر از آن است که– به تعبیر مابعدالطبیعی- پذیرای نور کامل باشد و اندوه ِناشی از نتابیدن نور امام، اصل ِاین سوگواری است که در زندگی روزمرّه بر مرگ امام حسین صورت می گیرد. سابقه‌ی چنین تفکّری نزد ایرانیان از مهمترین دلایل گرایش ِایرانیان به تشیّع- که همواره با حزن همراه بوده- در طول تاریخ است. خونگرمی و فرح ذاتی زندگی در ایران با حزنی معنوی درآمیخته که این در آمیختگی از مکمّل‌های برجسته‌ی فرهنگ ایرانی است...»

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.