در کودکی کتابی می‌خواندم که به شیوه‌ای عامیانه پیرامون نحوه‌ی زندگی از دید اسلام نوشته شده بود. نکاتی که نمی‌توانستم بپذیرم زیاد داشت ولی آنچه به یادم ماند، توصیه‌ی حضرت رسول به عدم ازدواج با زنان چشم‌سبز بود. متن عربی آن را نیز به خاطر سپردم. همان زمان یکی دو زن به اصطلاح سلیطه‌ی آشنا را به یاد آوردم و پیش خود گفتم بی‌دلیل نیست اینها این جوری شده‌اند!
سالها بعد اصل حدیث را دوباره دیدم که همان حدیث معروف پرهیز دادن از ازدواج با خضراءالدّمن بود. خضراءالدّمن به معنای سبزه‌هایی است که بر مزبله می‌رویند. در ادامه مخاطبان پیامبر که منظورش را درست در نیافته بودند، معنایش را می‌پرسند و ایشان ادامه می‌دهد که: المرأة الحسناء فی منبت سوء. یعنی زن زیبایی که از خاستگاه بدی باشد. به عبارت دیگر ایشان به این نکته توجّه می‌دهد که خانواده و اطرافیان در انتخاب همسر آینده خیلی مهم‌اند و بدون این شروط نباید صرفاً به دلیل زیبایی ظاهری، شریک زندگی را انتخاب کرد. نویسنده‌ی کم‌سواد آن کتاب، خضراء الدّمن را زن چشم‌سبز معنا کرده بود.
چند وقت پیش در وبلاگی دیدم که دخترخانمی شکوه کرده بود که مگر ما زنان چشم‌آبی چه گناهی کرده‌ایم که اسلام درباره‌ی ما اینطور می‌گوید. احتمال می‌دهم که افسانه‌ی دوری از زنان چشم‌سبز با تحریف، زنان چشم‌آبی را هم شامل شده باشد که مطلب خیلی خنده‌داری است. تصادفاً به فاصله‌ی کمی پیش از نوشتن این مطلب، به حدیثی درست خلاف آنچه آن خانم شنیده بود از پیامبر برخوردم: با زنان چشم‌آبی ازدواج کنید که در آنها برکت است( وسائل الشّیعه، ج20، ص 58) .
این را نوشتم تا بگویم نویسندگان باید بسیار مراقب باشند که کم‌اهمّیّت ترین مطلب را نیز باید با دقّت و با رجوع به منبع بنویسند و گرنه پیامدهای ناخواسته و ناگواری خواهد داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.