این هم از المپیک

                   

از امیدهای ایران فقط یکی طلا گرفت تا صداوسیما مجال چندانی برای استفاده از سرودهای حماسیی که ساخته بود، پیدا نکند. این المپیک به هر حال حاصل سه سال نامدیریّتی دولت فعلی بود. برگشتن به ریشه‌ها و بحث نونهالان و نوجوانان، انحرافی است؛ از هر المپیک تا المپیک بعد باید روی آنچه که آماده‌ی بردادن است سرمایه‌گذاری شود و نودولتان در این زمینه بازنده بودند.

فوتبال فقط و فقط به علی‌آبادی باخت تا به المپیک نرود، علیرغم اصرار کسانی مانند جلالی که تیم امید واقعی را به بازیهای آسیایی بفرستند، قبول نکردند و تیمی را به آنجا فرستادند که سن بیشتری داشت و تیم امید وقتی تشکیل شد که دیگر مجالی برای آماده‌سازی نبود و به راحتی حذف شد. والیبال با عدم درایت و نظارت مسؤولان به یک مربّی پروازی که بی هیچ توجیهی دست به جوانگرایی زد و با غرور از جوابگویی به رسانه‌ها سربازمی‌زد سپرده شد تا برای اوّلین‌بار به یک تیم آفریقایی ببازیم و ژاپنی که در این چندساله همیشه به ما باخته بالاتر از ما بایستد. حساب بسکتبال و مدیر لایقش مشحون را باید از مدیران فعلی جدا کرد.

نتیجه‌ی عدم نظارت بر کار ورزشکاران و مربّیان این شد که احسان حدّادی با عدم درایت مربّی خود- و علیرغم هشدار مربّیان ایرانی مانند بیژن شادمهر- یک ماه پیش از المپیک به اوج آمادگی برسد و در المپیک دچار افت شود و هشت متر از یک ماه پیش خود کمتر پرتاب کند. کسی که طلای المپیک را برد یک متر از رکورد حدّادی کمتر پرتاب کرد. در برنامه‌ای پیش از المپیک، مسؤولان فدراسیون کشتی گفتند که« این المپیک» بدترین دوره‌ی آماده‌سازی المپیک از لحاظ نظارت و رسیدگی مسؤولان بوده است که ماحصل آن سخنان را در المپیک دیدیم.

حکایت« خسن و خسین دختران معاویه‌اند» را که شنیده‌اید؟ گاهی برای قضاوت درباره‌ی توانایی فکری یک فرد، اظهار یکی دو جمله کافی است. پس از بازیهای آسیایی گذشته محمّد علی‌آبادی گفت که ما می‌توانیم در بازیهای آسیایی آینده « سوّم» شویم. این یعنی ایرانی که در بازیهای آسیایی به زحمت ده تا طلا می‌آورد، در دوره‌ی بعد شصت تا طلا بیاورد و بالاتر از ژاپن با آن همه سابقه و گروه فراوان زنان و مردان بایستد. به گمانم همین یک گفته برای نشان دادن میزان درک او از واقعیّات ورزش ایران، آسیا و جهان کفایت می‌کند. محمّد دادکانی که گفته بود پس از بازیهای جام جهانی – در صورت کسب هر نتیجه‌ای- استعفا خواهد داد، چرا باید برکنار شود تا فوتبال و ورزش ایران یک سال و نیم دچار بحران شود؟ ما زمانی پیشاپیش در المپیک باختیم که مدیران نالایقی را بر سر کار آوردیم که مدیریّت را با عقده‌گشایی اشتباه گرفتند.