برنامه‌ای از شبکه‌ی سوّم پخش می‌شود به نام« برداشت آزاد» که یک‌جور دوربین مخفی است و به اصلاح رفتار شهروندان مانند سیگارکشیدن می‌پردازد. اواخر ماه صیام، روزه‌خواران را رصد می‌کرد و درحالیکه آزادانه در خیابان و جلو چشم مردم روزه‌دار مشغول خوردن بودند،- با تأکید بر اینکه اعتقادات امری شخصی است- از آنها می‌پرسید که چرا این کار را می‌کنند؟ و آیا بهتر نیست که لااقل در مکان‌های عمومی به دیگران احترام بگذارند؟ جوابها هم معمولاً سربالا بود و اینکه« من به کسی کاری ندارم» یا«از کجا معلوم که اکثریّت مردم با شما( مصاحبه‌کننده) هم‌عقیده باشند؟» چه بسا جوابهای تندتری در مایه‌های « به تو چه؟» هم بوده و حذف شده است.
در این برنامه ابتدا فردی بدون آنکه میکروفون در دست داشته باشد با مردم برخورد می‌کند و پس از دیدن واکنش آنها، میکروفن را درمی‌آورد و با نشان دادن دوربین از آن شخص سؤالاتی را می‌پرسد ولی در آن برنامه، همه‌ی مصاحبه‌ها با دوربین و میکروفون بود. این یعنی گزارشگر صداوسیما« می‌ترسید» با آنها به عنوان یک شهروند عادی مواجه شود و با سپر دوربین و میکروفون با آنها روبه‌رو می‌شد و آن جوابها را می‌شنید.
این را مقایسه کنید با سخت‌گیری‌های عملی در مورد حجاب که به آن جنجال‌ها انجامید. در شرع اگر رعایت حجاب را قطعی بدانیم( به خلاف بعضی که مثلاً پوشاندن سر و گردن را مستحب می‌دانند) ولی هیچ دستوری برای برخورد شدید و فراتر از امر به معروف زبانی با کسی که حجاب را رعایت نمی‌کند، نداریم؛ برعکس در شرع برای متظاهران به روزه‌خواری، حدّ تعیین شده است. بی‌آنکه من در پی توصیه به برخورد عملی با کسی باشم، صرفاً از آنجا که صداوسیما و نیروهای انتظامی منتسب به نظامی هستند که خود را پیاده‌کننده‌ی دستورات شرع می‌داند، می‌پرسم چرا در مقابل عملی که در مذهب مجازاتی ندارد آن هیاهوها را راه می‌اندازید ولی با کسانی که عملی غیرمشروع و لایق مجازات را انجام می‌دهند، با خواهش و تمنّا مواجه می‌شوید؟ شما در حقیقت از مذهب پیروی می‌کنید یا از سلیقه‌ی خود؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.