پس كو خاتمي؟

          

امیر محبّیان در اظهار نظری تأمّل برانگیز گفت که اصلاح‌طلبان کارهایشان را خیلی رو انجام می‌دهند. پیش از هر انتخابات روزنامه و مجلّه راه می‌اندازند و حرفها و برنامه‌ها و تحلیل‌هایشان را روشن و آشکار می‌گویند؛ پس حریف خیلی ساده می‌تواند دست آنها را بخواند و برای مقابله با آن برنامه‌ریزی کند ولی عقلای جناح مقابل حرفهایشان را پشت درهای بسته می‌زنند و به موقع با طرح و برنامه‌ی مناسب آفتابی می‌شوند. این مسأله، ملاک پیروزی نیست ولی به هرحال در جامعه‌ی پنهان‌کار ایران امتیازی به حساب می‌آید. نمونه‌ی افراطی این نوع حرکت با چراغ خاموش، محمود احمدی‌نژاد بود که شیوه‌ی حرکت و مانورهای ناپیدای او و ستادش دوستان هم‌جناحش (اگر بشود چنین چیزی گفت) را نیز شگفتی‌زده کرد.

الآن نیز نیازی به گفتن نیست که این دو نوع الگو در انتخابات اخیر مشاهده‌پذیر است. محافظه‌کاران مشغول محاسبه برای توافق بر سر احمدی‌نژاد یا آمدن جایگزینی برای وی بودند ولی اصلاح‌طلبان آن چنان قشرقی راه انداختند که بیا و ببین. خاتمی، موسوی و کرّوبی و یکی دو پدیده‌ی دیگر که پیشتر ردّ صلاحیّت شده بودند و حالا هل من مبارز می‌گفتند، جدالی بی‌دلیل راه انداختند تا هم نامنسجم بودن خود و نبود تفکّر حزبی را نشان دهند و هم به جناح مقابل این فرصت را دهند که از تردید در آید و پس از توافق اوّلیّه بر احمدی‌نژاد به عنوان نامزد اصلی، با رفتن خاتمی رضایی را به عنوان نامزد اصلی برای رقابت با دولتیان و اصلاح‌طلبان برگزیند.

خاتمی به رغم گفته‌های امثال رمضان‌زاده که « پیامهایی دریافت کردیم که خاتمی نیاید» اصرار دارد که خودش کنار کشیده است ولی در این مدّت نتوانسته ثابت کند که کنارکشیدنش از سر آزردگی شخصی نبوده است. او نه توانسته یکی از دو نفر- و مشخّصاً کرّوبی - را ترغیب به کناره‌گیری کند( یعنی چیزی که وعده داده بود) ونه هنوز از اعتبار خود برای موسوی آن چنان که انتظار می‌رفت مایه‌ای گذاشته است. بدبینی می‌گوید که حرکت نامزدهای اصلاح‌طلب به اتوموبیلی ترمز بریده در سراشیبی می‌ماند که معلوم نیست سر از کجا در آورد و خوش‌بینی می‌گوید که آنان هم از رقبای خود یاد گرفته‌اند که در آخرین لحظه‌ها آس برنده‌ی خود را نشان دهند؛ واقعیّت را نیز باید منتظر ماند و دید امّا هر نتیجه‌ای که به دست آید، من برآنم که ما در از دست دادن فرصت‌های تاریخی سرآمد ملّت‌های دیگریم.