از «حال» رفتن

                                                                                                        یکشنبه ۹ مهر ۱۳۹۱

 

در انتظار گودویی که داوود رشیدی پیش از انقلاب -در مقام یکی از آثار نمایشگر روح زمانه- اجرا کرد، اگر انتظار ِهیچکس است، اگر دست روی دست گذاشتن است، امّا انتظارش واقعی است و تمنّای منجی نیز. معناباختگی نه تنها می‌تواند اخطار باشد بلکه خود اوّلین قدم معنایابی است ولی وضعیّت الآن را نمی‌شود چه نامید. احمدی‌نژاد چیزی از دهانش در می‌رود، پیش از آنکه معلوم شود واقعاً چه گفته، یکی از نمایندگان (یعنی کسانی که آن حرف- هرچه بوده- درباره‌ی آنان است) می‌گوید خسته بوده از جلسه بیرون آمده چیزی گفته! دیگری می‌گوید گفته آب خوردند! مرتضوی خلاف قانون در مقام خود می‌ماند نمایندگان در حمایت از او امضا جمع می‌کنند! فلان سردار سپاه هم از قطعی بودن جنگ می‌گوید. من حتّی نامی برای توصیف این وضع نمی‌یابم.

   

اتّفاقی که در بازی پرسپولیس افتاد، هرجای دنیا بود، بدل به یک رسوایی اساسی می‌شد. بازیکنان پرسپولیس در نیمه‌ی دوّم گیج و منگ بودند، سه تایشان را تعویض کردند و بیشتر هم بودند که تعویضشان امکان نداشت. دروازه‌بان خارجی گیج بود وقتی خواستند ذخیره را بیاورند، دیدند گردان هم تعادل ندارد. سرپرست که از حال رفته بود و صحبتهای سرمربّی را در طول بازی نمی‌فهمید. بقیّه که به هنگام بازی از حال نرفتند هم در فرودگاه و به هنگام بازگشت، سرگیجه داشتند! به این وضعیّت چه بگوییم؟

   

هدفم بحث از فوتبال نیست، قصدم اشاره به این است که واضح‌ترین اتّفاقات پیش روی ما رخ می‌دهند و ما بی‌خیالیم انگار کلّ جامعه سرگیجه گرفته است. مثل محمّد نوری وقتی دو تا گل خورده‌ایم از هم می‌پرسیم بازی چند چند است؟! مثل نقی‌پور از هم‌تیمی خود می‌پرسیم الآن توپ کجای زمین است؟! یواش یواش دارم باور می‌کنم که عدّه‌ای نه تنها بدشان نمی‌آید که این وضعیّت جفنگ ادامه پیدا کند بلکه به آن دامن می‌زنند، زیرا قدرت تحلیل عقلانی و در نهایت قضاوت را از آدم می‌گیرد و همه را دچار یک نوع خلسه‌ی روحی-روانی می‌کند. چنین جامعه‌ای بیش از آنکه در زمان واقعی زندگی کند محبوس فضا و زمان ذهنی خود است، پس توان هیچ گونه تغییری ندارد و فقط روزگار می‌گذراند. به این موضوع بعداً بیشتر می‌پردازم.

  

پ.ن: چون بحث فوتبال شد، یک‌چیز را اضافه کنم. موضوع آزمایش آب و مایعات تیم پرسپولیس ادامه پیدا کرده و گویا ابهاماتی وجود دارد ولی اگر چیزی بوده –که حتماً بوده- بعید است به آب ربطی داشته باشد. تنها چیزی که به طور دقیق واقعیّت قضیّه را نشان می‌دهد آزمایش خون بازیکنان است که تا چهل روز ممکن است؛ نشنیدم در این مورد اقدامی کرده باشند. اگر مایعات مشکلی نداشته باشند، به احتمال قریب به یقین در رختکن و در انتهای نیمه‌ی اوّل، کسی مادّه‌ی مخدّری مانند شیشه کشیده است که نه بو دارد و نه در آزمایش ادرار خودش را نشان می‌دهد و نه در نوشیدنی‌های تیم ردّی از آن به جا می‌ماند جز همان خون که گفتم. البتّه زمانی این اقدام موثّر بود که بلافاصله بعد از بازی چنین آزمایشی با حضور مسؤؤلان فدراسیون انجام می‌شد؛ حالا امکان دارد که بگویند فلان مادّه را بعد از بازی استعمال کردند ولی در هر حال به روشن‌شدن اصل ماجرا کمک می‌کند.