نظرسنجی‌های غیررسمی

                                                                                                          جمعه ۲۳ آبان ۱۳۹۳ 

  

با توجّه به یادداشت پیش، گرچه «نظر جمعی» الزاماً ارتباطی با درستی در نظر ندارد ولی راهنمای عمل است؛ یعنی نمی‌توان اعمال یک نظر را تا ابد به بحث و مناقشه گذاشت و حاکمیّت اکثریّت راهی است که برای این مسئله یافت شده است. توهّم همراه‌بودن بیشتر مردم با مخالفان جنبش سبز شاید آرامش‌بخش و تسلّی‌دهنده باشد ولی اشتباه است. تلخی پی‌بردن به آن برای مدافعان اعمال نظام از شوک ناگهانی و گاه‌به‌گاه مانند انتخابات۹۲ بسیار بهتر است. شوک اصلی البتّه زمانی دیگر خواهد بود.

در سرزمینی که نه نظرسنجی‌های بی‌طرفانه درباره‌ی امور حسّاس ممکن است (اگر هم باشد منتشر نمی‌شود) و انتخابات هم به انتصابات بی‌واسطه بدل شده است، با کمی دقّت می‌توان جایگزینهایی برای آگاهی از آرای مردم یافت. کدخدایی از «هجمه» به احمد جنّتی شکایت کرده است. این شکایت را بسیاری دیگر نیز پس از دیدن واکنشهای منتقدان به تندرویهای خود دیده‌اند. این هجمه بدون داشتن پایگاه اجتماعی قوی ممکن است؟

  
پایگاه‌های جهت‌دار داخلی و خارجی را کنار می‌گذاریم؛ سایتهای خبری داخلی در تأیید نظرات کاربران خود با محدودیّتهایی که همه از آن آگاهیم مواجه هستند. در عین حال وقتی خبری چالش‌برانگیز منتشر می‌شود از نظرات کاربران و آرای آنها به هم می‌توان حدسی نسبی پیرامون وزن اجتماعی موافقان و مخالفان داشت. این سایتها فیلتر نیستند و کاربران آنها را-برخلاف برخی سایتهای خاص- نمی‌توان گروهی ویژه دانست. مثلاً پیرامون سخنان اخیر جنّتی و واکنهش به آن، بسیاری یا آن را کامل منعکس نکرده‌اند یا بخش ارسال نظر را بسته‌اند که همین خود گویای خیلی مسائل است. با جستجویی کوتاه فقط به این خبر فرارو رسیدم که امکان نظرگذاری داشت و این خبر عصرایران با ۱۱۸ نظر در انتظار بررسی! (بررسی آماری نظرات کاربران سایتهای کمابیش بی‌طرف خود می‌تواند موضوع تحقیقی جالب باشد)

  
پیرامون درستی و نادرستی یا کارایی و ناکارآمدی روشهای برخورد با شبکه‌های ماهواره‌ای بسیار نوشته‌اند؛ ‌امّا همه‌ی اینها یک طرف، برآورد گرایش سیاسی و فکری شصت تا هفتاد درصد مردم (بنا به گزارشهای رسمی)،‌ یعنی دارندگان دیشهای غیرقانونی یک‌طرف. اینها که هستند؟ شرکت‌کنندگان در راهپیمایی ۹دی؟ چه کمبودی باعث شده که برای پرکردن آن به شبکه‌هایی که همه می‌دانیم جهت‌گیری آشکاری با معیاری سیاسی و فرهنگی صداوسیمای حکومتی دارد رو کنند؟ رأی آنها در انتخاباتی آزاد به کدام سلایق سیاسی نزدیک خواهد بود؟

  
به نظرم دقّت در سه موضوع بالا به سادگی نشان می‌دهد که اوضاع از چه قرار است؛‌ حتّی برای کسانی که سر خود را مثل کبک زیر برف کرده باشند.