راه و رسم عیّاری

                                                                                                     یکشنبه ۱۰ اسفند ۱۳۹۳

  

همین چند روز پیش با دوستی از لزوم همکاری و همفکری ِبیشتر وبلاگها می‌گفتم. سیّدرضا شکراللهی از «خوابگرد» نوشته و از چند نفر هم دعوت کرده که چنین کنند. در این قحطی رابطه همین نیز غنیمت است.

   

۱- پیش از آغاز «ایمایان» در سایتها و وبلاگها نظرهایی می‌گذاشتم که هرکدام به اندازه‌ی یک یادداشت وقت می‌گرفت. زمان گذشت و دیدم که نظر در گرو تأیید دیگری گذاشتن چقدر احساس بدی دارد (وبه همین دلیل هیچ‌وقت نظرات این وبگاه نیازی به تأیید نداشتند و حذف هم نشدند مگر به ندرت و ضرورت)؛‌ لازم بود که خانه‌ای از خود داشته باشم. از حافظ پرسیدم، گفت: «تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است؛ گفتم اشارتی و مکرّر نمی‌کنم» نام وبلاگ شد: ایمایان، من هم ایماگر. نام کوچک هم از زمان عضویّت در بالاترین آمد که در رونق ِابتدایی ایمایان نقش اساسی داشت.

  

۲- ایماها و اشاره‌ها قرار بود مختصر و مفید  و در زمینه‌های متنوّع فرهنگی باشد و بود. سیاسی‌نویسی برای من ناگزیر بود ولی مگر راه دیگری هم داشتیم؟ پس شدم جزو اوّلین کسانی که روز ۲۲خرداد از کودتا نوشتند و رنگ سبز طرفداران میرحسین را برای کلّ معترضان پیشنهاد کردند. بقیّه‌اش را ایماخوانان می‌دانند.

  

۳- به جز مدّتی کوتاه در تویتر عضو هیچ شبکه‌ی اجتماعی نشدم و با گذری کوتاه در فیس‌بوک و پلاس دیدم که جای من نیست و هنوز بر همان نظرم. امروز جریان اطّلاعات و اخبار و شبکه‌های ماهواره‌ای و جزآن می‌توانند ما را مثل سیل با خود ببرند؛‌ نیاز به جایی داریم که اندکی ما را به درنگ و توقّف دعوت کند نه اینکه به دست خود بر شدّت روزمرّگی حاکم بر خویش بیفزاییم.

  

۴- اگر چند عامل در ساختن شخصیّت فکری من نقش داشته باشند،‌ یکی از آنها بی‌تردید حضور در وب است. مواجه‌شدن با نظرات مخالف و گاه تند و بی‌ادبانه گونه‌ای سعه‌ی صدر اجباری به بلاگر می‌بخشد که در دنیای واقعی با گذشت زمان ِبیشتری به دست می‌آید (یا نمی‌آید!). طبیعی‌دیدن سوءبرداشت از گفته‌ها و نوشته‌ها درس دیگری است. کم پیش می‌آید که کسی واقعاً درک درستی از کنه منظور نویسنده داشته باشد. پیش از حضور در وب فکر می‌کردم مطلب برعکس است. پیشتر شعار من رعایت منطق و اخلاق در نوشته‌ها بود حالا به منطق اصلاً فکر نمی‌کنم و سراغ اخلاق را هم باید از آن کس گرفت که چراغ برداشته و در کوچه‌های شهر می‌گردد.

  

۵- وبلاگ نوشتم تا ببینم که دغدغه‌ی اصلی من (توجّه به گفته، نه گوینده) آیا محلّی از اعراب دارد یا نه؟ اگر شخصی با اسمی که هیچ‌کس نمی‌شناسد به میدان بیاید آیا می‌تواند مخاطبی بیابد؟ (دلیل اصلی انتخاب نام مستعار) اگر کسی پیوند دائم به وبلاگی ندهد و فقط به «نوشته‌ها» لینک دهد،‌ آیا کارش فهمیده می‌شود؟ صحبت از بی‌رونقی وبلاگها و ابتذال حاکم بر دنیای مجازی زیاد است امّا دست‌کم من یکی می‌توانم ادّعا کنم که در حدّ خودم پاسخ پرسشم را یافته‌ام: بله؛ ‌می‌توان.

  

۶- خاطره‌ی بانمک زیاد دارم. فقط یکی از آنها: وقتی برای بار اوّل وبلاگ را در بلاگ‌اسکای بستند، به وبلاگ مدیران رفتم تا بپرسم که آیا برای انتقال مطالب وبلاگ فکری بکنم یا نه؟ یکی از مدیران پاسخ داد که بله به فکر چاره باش. جوابش خیلی کوتاه و سرد بود. بعدها دوباره سر زدم ببینم که در آن روز دقیقاً چه نوشتم و چه جواب گرفتم. دیدم که بدون خواندن اصل یادداشت او، برایش کامنت گذاشته‌ام. یادداشت او پیرامون احضارش بود برای بازگشایی یکی از وبلاگهایی که دستور بستن آنرا دا‌ده بودند (یعنی من!) و جز با گرفتن وثیقه او را رها نکرده بودند. حالا من رفته‌ام بپرسم که به نظرت باید چه کار کنم! (خاطره‌ی تلخ هم دارم ولی ترجیح می‌دهم برای خود نگه دارم؛‌ فکر می‌کنم خیلی بهتر است که امید و شادی را بین هم تقسیم کنیم)

  

۷- از وبلاگهای زیر (بدون ترتیب) دعوت می‌کنم،‌ از وبلاگشان بنویسند:

  

راز سر به مهر، چرخ و فلک،‌ سفینه، نغمه‌های ایکاروس، مرثیه‌های خاک، ‌پیر فرزانه،‌ تمّت. 
  
تکمیل: این دوستان در بازی شرکت کردند:
و چه وبلاگهایی داشتیم،‌ کل‌علی 
وبلاگ،‌ «خرده‌رسانه‌ی مستضعفین»
در وبلاگ‌نویسی 
پیر فرزانه‌ی یک، دو،‌ سه،‌... 
ده‌سال گذشت
من وبلاگ‌نویس هستم 
برای خاطر وبلاگ