سایه‌ی مستدام ۶۷ -۳

                                                                                                    جمعه ۲۲ امرداد ۱۳۹۵

   

چند نکته‌ی پایانی:

۱- اعدامهای تابستان۶۷ منحصر به اعضای مجاهدین نبود. این را در این چندروزه برخی گفتند و خود من نیز اشخاصی را می‌شناسم که عضو گروههای چپ بدون فعّالیّت مسلّحانه بودند و اعدام شدند. این برای کسانی که پای ترورهای مجاهدین را مدام وسط می‌کشند.

۲- تعداد اعدامها در یک بازه‌ی زمانی کوتاه باعث شده که این مقطع اینقدر زیاد به نظر بیاید؛ اگر بنا به بررسی اعدامها در یک دهه‌ی اوّل باشد، ‌چه بسا به عددهای عجیب دیگر نیز برسیم. هرچه به ابتدای انقلاب نزدیک می‌شویم، بی‌حساب بودن قضاوت و شفّاف‌نبودن آمار بیشتر به چشم می‌‌آید. در آن ابتدا که صادق خلخالی کارهایی کرد که این گروه چندنفره شاید در برابرش مبتدیانی نوآموز هم به حساب نیایند. موسوی تبریزی می‌گوید که مرحوم منتظری دست‌کم دوبار با فرمان آیت‌الله خمینی (پیش از سال۶۷) جلو اعدام بسیاری را گرفت. می‌شود حساب کرد که اگر ایشان نبود چه می‌شد و طبعاً منتظری از خیلی از برخوردها و اعدامها بی‌خبر می‌ماند. موسوی تبریزی می‌گوید اطرافیان به منتظری اطلّاعات غلط رسانده‌اند ولی نمی‌گوید که در نوار چرا حاضران همین را به او نمی‌گویند و  عملاً در تأیید حرفهای او سخن می‌رانند.

  

۳- محسن رضایی گفته که سیّداحمد خمینی چنین و چنان بوده است. داوری درباره‌ی افراد جز با دیدن آرای تمام افراد در فضایی بی‌طرف ممکن نیست. در همین دوسه‌خطی که ایشان (کاملاً بی‌ربط به موضوع نوار) نوشته است خطاهایی هست. اوّلاً آیت‌الله خمینی خود مانع شد که سیّداحمد نخست‌وزیر شود نه اینکه خودش نخواهد. درباره‌ی رهبری هم حرف بسیار است ولی بسیاری از ولایتمداران امروزی انتشار رنجنامه خطاب به مرحوم منتظری را دورخیز وی برای رهبری می‌دانند که البتّه با منع آیت‌الله خمینی روبه‌رو شد. وی از فرزندش خواست که در آینده هیچ پُست حکومتی را در نظام به عهده نگیرد. ضمن اینکه وی جزو آن سه نفری نبود که معمولاً خمینی به عنوان دارندگان صلاحیّت رهبری نام می‌برد.

  

۴- منتظری در این گفتگوی کوتاه مانند معلّمی در کلاس درس برای شاگردانش از تاریخ اسلام می‌گوید و اصرار دارد که آن همه احتیاط در اموال و دماء که ما در فقه داریم، کجا رفت؟ واقعاً اگر او نبود معلوم نبود چگونه می‌شد از امکان حکومت با استفاده از آموزه‌های دین دفاع کرد. او می‌گوید این همه ما گفتیم رضاخان و شاه چنین و چنان کردند، ‌حالا بیاییم مقایسه کنیم که کدام بیشتر کردند؟ این واقعاً سؤال است که چرا آمار کشته‌های انقلاب ایران از سال ۴۲ به بعد زیر سه‌هزار نفر است ولی اعدامیان یک تابستان پس از انقلاب دو برابر آن؟

۵- کسانی که چیزی می‌دانند باید بگویند. موسوی اردبیلی پس از رخدادهای۸۸ که مثل قیامتی همه را به پاسخگویی کشانده بود،‌ از ملاقات خود با آیت‌الله خمینی گفت که بهتر است خودش بازبگوید چون بسیاری از سایتهای آن زمان در دسترس نیستند و من هم نمی‌توانم مدام از حافظه نقل کنم. از میان مسئولان یک دهه‌ی اوّل شیخ یوسف صانعی از دیگران صریحتر است ولی معلوم نیست که می‌تواند درباره‌ی جریانی که یک سرش به رهبر وقت برمی‌گردد چیزی بگوید یا نه. تابستان ۶۷ معیار مهمّی است که همه را به قضاوت درباره‌ی خود فرامی‌خواند. با تقلّب و فرافکنی یا سکوت نمی‌شود از آن گذشت.

پ.ن: هرچه می‌خواهم موضوع را رها کنم نمی‌شود. مخاطب منتظری از وی «اجازه» می‌خواهد «دویست نفر» باقیمانده را که منتظر اعدامند خلاص کنند و بعد دست از کار بکشند و جواب می‌شنود که «اجازه‌ی یک نفر را هم نمی‌دهم». استدلال برای اعدام این دویست نفر این است که اگر به بند برگردند، «مسائلی به وجود می‌‌آید». منطق را می‌بینید؟ اگر استدلال دینی مدافعان فعلی درست بود دلیلی نداشت که از منتظری برای اعدام‌‌نکردن این دویست نفر اجازه بخواهند یا تک‌فرزندها را استثنا کنند و...اگر مدّتی صبر کرده بودند، حمله‌ی مجاهدین دفع شده بود. موضوع ساده‌تر از این حرفهاست.