یک‌ بام و چند هوا

                                                                                                      شنبه ۱۳ شهریور ۱۳۹۵

   

  

ماجرای فیشهای حقوقی نه با اخلاق حرفه‌ای و انسانی می‌خواند و نه با اهداف انقلابی که قرار بود انقلاب کوخ‌نشینان باشد امّا آشکار و در معرض دید همه بود و ریشه در قوانین نادرستی داشت که پیشتر تصویب شده بود و دست افراد را در دادن امتیازهای ویژه به خود باز می‌کرد. این را بگذارید کنار باوری عامیانه که مدام تفاوت حقوق فلان شغل را با کارگر ساده پیش می‌کشد انگار که قرار است همه با سطوح سواد و مدرک و جایگاه گوناگون یکسان یا شبیه به هم درآمد داشته باشند. عجیب نیست که همین عقیده را مدام از منابر جمعه می‌شنویم که الحق برای زنده‌نگه‌داشتن این موضوع پس از گذشت مدّتها سنگ تمام گذاشته‌اند. یک کلاغ چهل کلاغ کردن موضوع و حضور برخی اصلاح‌طلبان در فهرست متّهمان باعث شد که عدّه‌ای برای نشان‌دادن تفاوت یا شجاعت وارد میدان شوند و تقاضای برخورد کنند آن هم پس از اذعان دولت و استعفا و غزل برخی مدیران یعنی ارائه‌ی جواب مسئله پس از حلّ آن.

  

تمام این حاشیه‌ها به کنار، برخورد دولت در اعتراف به وجود این فساد و تلاش برای رفع آن را مقایسه کنیم با برخوردها با ابهام در ویژه‌خواری در شهرداری. اصلاً بحث مقایسه نفس فساد نیست چه با گذشته و دولت احمدی‌نژاد و چه با حالا که هرگونه فسادی مردود است امّا نحوه‌ی برخورد با آن چرا، مهم است. آنچه در این میان از همه عجیب‌تر است ردّ تقاضای تحقیق و تفحّص از شهرداری در شورای شهر تهران بود. تحقیق و تفحّص به معنای رسیدگی است نه محکومیّت. اتّفاقاً آن که می‌پندارد در حقّش جفا شده و به ناحق متّهم انگاشته شده است باید از این تحقیقات استقبال کند تا برائتش آشکار شود نه اینکه با احضار افشاگران و بستن سایتها و ممانعت شورای شهر از ایفای وظیفه از آن جلوگیری کند.

مسأله هنوز در جریان است و باید دید که وزارت کشور و دادگستری چه خواهند کرد ولی اگر طبق روال چندسال گذشته باشد نباید امیدی داشت. آن همه هیاهو برای بورسیه‌های غیرقانونی به کجا رسید؟ با نهیب رهبر و آمدن وزیر جدید ماستمالی شد و رفت. از مجلس جدید هم تا اینجا چیزی نشنیده‌ایم. در حالیکه جرم حمله‌کنندگان به سفارت در تهران و کنسولگری در مشهد آشکار است، می‌گویند قاضی هنوز «شک» دارد. اینجا هم رهبر از جوانان انقلابی حمایت کرد تا قضیّه کش پیدا نکند یا برعکس آنقدر کش بیابد تا فراموش شود. دادگاه مرتضوی چه درباره‌ی کهریزک و چه مسئولیّهای بعدش همچنان ادامه دارد و می‌توان حدس زد اگر تقابل احمدی‌نژاد با رهبر نبود رحیمی هم به زندان نمی‌افتاد. پس درباره‌ی برخورد منصفانه با شهرداری تهران چه انتظاری می‌توانیم داشته باشیم؟