جمعه ۱۰ آذر ۱۳۹۶
وقتی
سیاستمداران چهره‌ای عبوس و خشن از یک ملّت ترسیم می‌کنند، وظیفه‌ی اهل هنر، دانش
و ورزش است که جور آنان را به دوش بکشند و وجوه دیگر آن فرهنگ را به جهان نشان
دهند. در چندسال اخیر رشته‌ی والیبال بیش از فوتبال این وظیفه را برای ایران به عهده
داشته ولی جام جهانی دوباره می‌تواند فوتبال ایران را در کانون توجّه قرار دهد.
دستکم دو بازی ایران با اسپانیا و پرتغال به‌خاطر داشتن فوق ستاره‌های این دو تیم، بینندگان چندصدمیلیونی خواهد داشت. در جامهای جهانی گذشته معمولاً یک تیم بسیار
قوی، یک تیم قوی و یک تیم متوسّط با ایران همگروه می‌شدند امّا این‌بار دو تیم
بسیار قوی و تیمی نیمه‌قوی با ایران در یک گروهند.
معمّای «سندرم بازی سوّم» ورد زبان کارشناسان فوتبال برای تیم ملّی ایران در جامهای گذشته بود چون بازی
سوّم ایران معمولاً ضعیف‌ترین بازیش در جامهای جهانی بوده است. حلّ این معمّا خیلی
هم سخت نیست. در حالی که در دوره‌ی گذشته بسیاری کارشناسان از نداشتن پلان دو یا برنامه‌ی
جایگزین برای سیستم دفاعی در برابر بوسنی گفتند، خود بازیکنان از خستگی بسیارشان نالیدند. بازیکنان ایرانی از لحاظ جسمی عادت به بازیهای سنگین و فشرده‌ی چندروز یک‌بار ندارند؛ در دو بازی اوّل و
دوّم تمام توان خود را می‌گذارند و در بازی سوّم کم می‌آورند. با اینکه بازیکنان
ایرانی حاضر در اروپا در تیم حضور دارند ولی بازیکنان لیگ ایران هم هستند و مشکل
به طور کامل حل نشده است.
بازی اوّل
برای ایران بازی مرگ‌وزندگی است؛ اگر می‌خواهد صعود کند فقط باید ببرد و از دو
بازی بعد با سیستم دفاعی معروفش موفّق به کسب امتیاز شود و به انتظار بخت خود
بنشیند. داشتن یک تیم دوِّم قوی برای بازی در یکی از دو بازی آخر شاید راه‌حل خوبی باشد.
هم‌اهمیّت با بازیهای جام جهانی حواشی آن است که در دوره‌ی گذشته متأسّفانه چه در
جهان مجازی و چه با مسافران برزیل خاطره‌ی مناسبی از خود به جا نگذاشتیم؛ امیدوارم این
بار کمی بالغ‌تر شده باشیم.
پ.ن: صحنه‌ی بالا گل سردار آزمون است به بایرن مونیخ رؤیایی؛ پس هر رؤیایی دست‌یافتنی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.