سه‌شنبه ۲۸ اسفند ۱۳۹۷
صرف‌نظر از ماوقع و و آنچه پس از عید برای برنامه‌ی نود و عادل فردوسی‌پور رخ دهد، سه عامل دیگر نیز تعیین‌کننده است:
۱. نوع تصمیم گیری خود او برای ادامه‌ی نوع فعّالیّتش در صداوسیما. آیا خواهد پذیرفت پس از بیست‌سال تهیّه‌کنندگی، یک مجری یا گزارشگر عادی در برنامه‌هایی شود که نقشی در سیاست‌گذاری آن ندارد؟ آیا می‌تواند ببیند که برنامه‌ی نود که از صفر تا صد آن کار خودش بوده با گروه دیگری ادامه یابد؟ اگر بحث فقط بر سر شبکه‌ی سه بود، می‌شد پیشنهاد داد که به شبکه‌ی ورزش برود و کار مشابهی را آنجا انجام دهد ولی اینطور نیست. به هر حال فردوسی‌پور همیشه با شمّ بالای خودش بهترین تصمیمها را گرفته که هم از سرمایه‌ای که در طول سالیان اندوخته حفاظت کند و هم به مردمی که همیشه به او «رأی» داده‌اند پشت نکند.
۲. تصمیم همکاران او در اینکه جانشین او شوند یا نه نیز بسیار مهم است. آنها حتماً می‌دانند که تغییر فردوسی‌پور، تغییر یک مجری عادی نیست و برکناری تفکّری است که به جایی رسید که همگان در پی راه‌انداختن «نود سیاسی» و «نود اقتصادی» برآمدند که نه تنها تحقّق نیافت که نود فوتبالی هم حذف شد. برنامه‌ی «صد» با محوریّت فرهنگ راه افتاد و ادامه نیافت. برنامه‌های زیادی مانند بررسی لیگ یک در شبکه‌ی ورزش عملاً الگوگرفته از نود بودند. استفاده از سرمایه‌ی یک کار موفّق به نفع خود در نظام بارها امتحان شده و همیشه شکست خورده است.
۳. مردمی که به «نود» رأی دادند اگر بخواهند به هشتگ‌زدن و اعتراض در وب اکتفا کنند، بخشی از فرایند حذف خواهند بود. می‌شود جز ندیدن نود به گزینه‌های زیادی فکر کرد تا با پایین‌آمدن فاحش شرکت‌کنندگان در نظرسنجی‌ها و از بین رفتن درآمد صداوسیما از تبلیغات، نوآمدگان بی‌حیای متّکی به روابط فامیلی قدر و اندازه‌ی خود را بدانند. نوشتن پستهای احساسی و زدن طعنه و کنایه اصلاً کافی نیست.
«نود» اگر با تداومش بر تفکّر حرفه‌ای ورزشی در ایران اثر گذاشت و روند تصمیم‌گیری‌ها را حتّی در حدّ کلان مانند بردن تیمهای بزرگ به شهرستانها، فساد مالی در فوتبال، فساد اخلاقی در پایه‌ها و بسیاری موارد دیگر تغییر داد، حالا هم می‌تواند نمایش همبستگی بینندگانش شود. همیشه در یک رخداد ناگوار آنکه عمل اصلی را مرتکب می‌شود مقصّر نیست، آنکه می‌ایستد و نگاه می‌کند هم تقصیر دارد.
۱. نوع تصمیم گیری خود او برای ادامه‌ی نوع فعّالیّتش در صداوسیما. آیا خواهد پذیرفت پس از بیست‌سال تهیّه‌کنندگی، یک مجری یا گزارشگر عادی در برنامه‌هایی شود که نقشی در سیاست‌گذاری آن ندارد؟ آیا می‌تواند ببیند که برنامه‌ی نود که از صفر تا صد آن کار خودش بوده با گروه دیگری ادامه یابد؟ اگر بحث فقط بر سر شبکه‌ی سه بود، می‌شد پیشنهاد داد که به شبکه‌ی ورزش برود و کار مشابهی را آنجا انجام دهد ولی اینطور نیست. به هر حال فردوسی‌پور همیشه با شمّ بالای خودش بهترین تصمیمها را گرفته که هم از سرمایه‌ای که در طول سالیان اندوخته حفاظت کند و هم به مردمی که همیشه به او «رأی» داده‌اند پشت نکند.
۲. تصمیم همکاران او در اینکه جانشین او شوند یا نه نیز بسیار مهم است. آنها حتماً می‌دانند که تغییر فردوسی‌پور، تغییر یک مجری عادی نیست و برکناری تفکّری است که به جایی رسید که همگان در پی راه‌انداختن «نود سیاسی» و «نود اقتصادی» برآمدند که نه تنها تحقّق نیافت که نود فوتبالی هم حذف شد. برنامه‌ی «صد» با محوریّت فرهنگ راه افتاد و ادامه نیافت. برنامه‌های زیادی مانند بررسی لیگ یک در شبکه‌ی ورزش عملاً الگوگرفته از نود بودند. استفاده از سرمایه‌ی یک کار موفّق به نفع خود در نظام بارها امتحان شده و همیشه شکست خورده است.
۳. مردمی که به «نود» رأی دادند اگر بخواهند به هشتگ‌زدن و اعتراض در وب اکتفا کنند، بخشی از فرایند حذف خواهند بود. می‌شود جز ندیدن نود به گزینه‌های زیادی فکر کرد تا با پایین‌آمدن فاحش شرکت‌کنندگان در نظرسنجی‌ها و از بین رفتن درآمد صداوسیما از تبلیغات، نوآمدگان بی‌حیای متّکی به روابط فامیلی قدر و اندازه‌ی خود را بدانند. نوشتن پستهای احساسی و زدن طعنه و کنایه اصلاً کافی نیست.
«نود» اگر با تداومش بر تفکّر حرفه‌ای ورزشی در ایران اثر گذاشت و روند تصمیم‌گیری‌ها را حتّی در حدّ کلان مانند بردن تیمهای بزرگ به شهرستانها، فساد مالی در فوتبال، فساد اخلاقی در پایه‌ها و بسیاری موارد دیگر تغییر داد، حالا هم می‌تواند نمایش همبستگی بینندگانش شود. همیشه در یک رخداد ناگوار آنکه عمل اصلی را مرتکب می‌شود مقصّر نیست، آنکه می‌ایستد و نگاه می‌کند هم تقصیر دارد.
