چابهار همان سقّز است

                                                                                                                                  جمعه ۸ مهر ۱۴۰۱

 

    

توالی دو واقعه در روزهای اخیر از از یک منطق پیروی می‌کند و آن هم بن‌بست ساختاری در نظام حاکم است:

 

یک. قتل یک دختر با پوششی عادی خطایی است از سوی نیروی انتظامی که ظاهراً حاصل کشمکش ناخواسته با او بوده ولی پیامدی بسیار تلخ داشت. تجاوز به دختری نوجوان شاید به جان‌باختن او نینجامید ولی از لحاظ آگاهانه بودن و رتبه‌ی شخصی که متّهم به این کار شده (فرمانده نیروی انتظامی شهر) امری است غریب حتّی با معیارهای حاکم بر جمهوری اسلامی.

 

دو. واکنش به هر دو واقعه کاملاً یکسان بود:‌ بی‌اعتنایی، انکار،‌ تلاش برای لاپوشانی و تهدید خانواده‌ی دو دختر. اگر آن دو جنایت در ابتدا مربوط به یک شخص می‌شد، با حمایت سیستم از آنها به پای کلّ ساختار نوشته می‌شود. این روند سالهاست که در نظام حاکم است و نظام بین بد و بدتر همیشه بدتر را انتخاب کرده با اینکه همواره تبعات این انتخاب را دیده است. یک نکته را تا به حال باید همه متوجّه شده باشند: نظام از اشتباهاتش درس نمی‌گیرد.

 

سه. وجه کنایه‌آمیز قضیّه این است که همان ساختاری که دختران را از سطح خیابان جمع می‌کند تا به زعم خود به آنها بیاموزد که نوع لباسشان آنها را در معرض خطر قرار می‌دهد،‌ در خلوت به آنها تعرّض می‌کند! برخلاف قتل مهسا امینی که شخص قاتل با تلاش‌ نظام مجهول مانده (گرچه خیلی هم فرق نمی‌کند) و مقتول بلافاصله به خاک سپرده شد ولی فرد متجاوز به دختر بلوچ و خود قربانی حیّ و حاضرند و ماجرا به این سادگی خاتمه نمی‌یابد.

   

ده‌ها کشته و زخمی حاصل فرافکنی نظام و بی‌توجّهی به تظلّم‌خواهی شهروندان بوده است. ایرنا چند ساعت پیش تعداد کشتگان را ۱۹ نفر اعلام کرد که با توجّه به سیاست خبرگزاری‌های داخلی می‌توان حدس زد آمار بیشتر از این تعداد است. اوّلین شرط هر تغییری در ایران این است که دریابیم تفاوتی بین سقّز و چابهار و اهواز و تهران و گنبد کاووس و دیگر شهرهای ایران نیست. اتّحاد و یک‌دلی همه‌ی اقوام و گروهها در مرحله‌ی بعد باید با همگام‌شدن منتقدان و معترضان داخل و خارج همراه شود. جز این راه، دیگر مسیرها به تکرار فجایع گذشته در آینده خواهد انجامید.