جمعه ۳۱ فروردین ۱۴۰۳
هر حمله‌ای به تأسیسات نظامی یا اقتصادی ایران از سوی اسرائیل یا امریکا دو مرحله دارد: ابتدا هواپیماهای رادارگریز (اف۳۵ برای اسرائیل و اف۲۲ برای امریکا) با حمله به بخش مؤثّر پدافندی ایران آن را از می‌اندازند، سپس دیگر هواپیماها با اطمینان خاطر به آن تأسیسات و مراکز حمله می‌کنند. بخش اوّل بخش مهم و کلیدی ماجراست.
مهمترین سامانه‌ی پدافند هوایی ایران اس۳۰۰ وارداتی از روسیه است. دیگر سامانه‌های وطنی شاید برای درگیرشدن با یک نیروی نظامی عادی (مثلاً یکی از کشورهای همسایه) به کار آیند ولی به درد مچ‌‌اندازی با اسرائیل و امریکا نمی‌خورند. سامانه‌ی باور۳۷۳ که با تبلیغات زیاد ساخته شد، ناکارآمدی خود را در سوریه نشان داد. ایران چهار سامانه‌ی PMU2 از روسیه خریداری کرد که در قم (برای حفاظت از فردو و تهران) و اصفهان (تأسیسات اتمی نطنز) مستقر شد. حمله‌ی جمعه‌شب اسرائیل آن‌چنان که از پیش هم می‌شد حدس زد به بخش راداری اف ۳۰۰های اصفهان بود. موشکها از هواپیماهایی در بخش غربی عراق یا حتّی سوریه شلیک شد و در اصفهان به هدف نشست. به عبارت دیگر الآن تأسیسات اتمی اصفهان در برابر فاز دوّم حمله‌ی احتمالی اسرائیل کاملاً آسیب‌پذیر است.
اسرائیل حدود شانزده‌سال پیش از تحویل‌دادن اس۳۰۰ روسیه به ایران ابراز نگرانی کرده بود و گفته بود که اگر قراراست حمله‌ای انجام شود باید پیش از استقرار آن در ایران باشد امّا از آن زمان شانزده‌سال گذشته است. در این مدّت نیروهای هوایی اسرائیل پیشرفته‌تر شده، اس۳۰۰ را با پهپادها در ایران و با موشک و هواپیما در سوریه محک زده و جنگ روسیه و اوکراین و میزان کارآمدی اس۳۰۰های روسیه را زیر نظر داشته است. اس۳۰۰های ایران از نوع صادراتی (و نه مختص روسیه) است که به نسبت دیگر اس۳۰۰ها یک نسل از فناوری روز عقب‌تر است. اگر ایران بخواهد به فکر ایمنی‌بخشی خود در برابر حمله‌ی احتمالی بعدی اسرائیل باشد باید به فکر واردات اس۴۰۰ از روسیه بیفتد. میزان کارایی فعلی اس۴۰۰ را از واکنش امریکا به استقرار این سامانه در ترکیه می‌شود حدس زد. این کار هم باید زود باشد نه زمانی که سناریو اس ۳۰۰ برای اس۴۰۰ نیز تکرار شود.
مانور «وعده‌ی صادق» آن‌چنان که نوشتم از هیچ (یا همان «صبر استراتژیک») بهتر بود و موشکهای به اسرائیل رسیده اسطوره‌ی آسیب‌ناپذیری اسرائیل را متزلزل کرد به ویژه اینکه ایران از تمام انواع موشکهای خود استفاده نکرد. امّا پاسخ اسرائیل برعکس ایران مفید و مختصر بود؛ گرچه خیلی به درد تبلیغات رسانه‌ای نمی‌خورد ولی به نیروی نظامی ایران حالی کرد که حتّی بدون ورود هواپیماهای اسرائیل به آسمان ایران، این کشور می‌تواند به همه‌ی سامانه‌های پدافندی، مراکز نظامی و تأسیسات اتمی که در سطح زمین باشند حمله کند. فعلاً شاید فردو و تأسیسات تازه‌ساز در اعماق کوههای اصفهان تا حدّی ایمن باشند؛ البتّه فقط فعلاً.
دروغ‌‌پردازی مبتنی بر ریزپرنده‌های خیالی را به فال نیک می‌گیرم؛ این یعنی ایران نمی‌خواهد (چون نمی‌تواند) پاسخی بدهد. آینده چه خواهد شد؟ اسرائیل به هدفهایش در سوریه حمله خواهد کرد ولی باز هم سرداران ایرانی را هدف خواهد گرفت؟ انفجارهای عراق -که امریکا و اسرائیل مسئولیتش را به عهده نگرفته‌اند- چه عاقبتی خواهد داشت؟ فکر کنم ایران در کوتاه‌مدّت دوباره به بازی با کارت نیروهای نیابتی خود برگردد و -اگر عقل داشته باشند- به فکر تقویت پدافند هوایی خود با واردات اس۴۰۰ بیفتد.
جالب است که وزیر امنیت داخلی اسرائیل حمله ادعایی را مضحک و مسخره توصیف بکند ولی ما اصرار کنیم که چنین و چنان کرده اند
پاسخحذفبرام جای سوال بود که با وجود تصاویر ماهواره‌ای چطور هنوز جمهوری اسلامی می‌تونه لاف بزنه و بگه که اتفاقی نیفتاده. نظر مصطفی رو که دیدم جواب رو گرفتم.
پاسخحذففرماندهان گرامی ارتش پس از هدف قرارگرفتن رادار باقیمانده تجهیزات اس سیصد را به میان خانه های سازمانی بردند تا از ساکنانشان به عنوان سپر انسانی استفاده کنند. خاطره پرواز هواپیمای اوکراینی زنده شد. از دید سربازان نظام سلاحهای برای دفاع از مردم نیستد مردم برای دفاع از سلاحهایشان هستند. پستی و رذالت محض.
پاسخحذف