افتضاح هنگام اضطرار

                                                                                                                پنجشنبه ۳ خرداد ۱۴۰۳

  

هر رخدادی برای بار چندم به همه‌ی ما میزان عقل و درایت نهفته در نظام حاکم را یادآوری می‌کند. بیایید تمام آنچه در این مدّت گفته شده کنار بگذاریم: احتمال دخالت خارجی، وجود پایگاه اسرائیل در آذربایجان و نزدیک محل سقوط، کشمکش‌های درون حاکمیّت بر سر قدرت، نقش پهپاد ترکیه در یافتن محلّ سقوط، روشن‌بودن موبایل افراد تا چند ساعت و گفتگو با آنان، کهنه‌بودن ناوگان هوایی ایران، آسان‌بودن حدس‌زدن محل سقوط با توجّه به اینکه دو بالگرد دیگر دیدند از کجا بالگرد سوّم ناپدید شد و... روی چند نکته‌ی کاملاً واضح که جای انکار ندارد متمرکز شویم:

  

۱- حکومت مدّعی شده پهپاد ایران که مشغول مأموریّت در اقیانوس هند بود پس از بازگشت توانست محلّ سقوط را بیابد. طبعاً این حرف در صورتی درست است که ایران با ناوگان عظیم پهپادی فقط یک نمونه از چنین پهپادی داشته باشد که حتّی بدون در نظر گرفتن تبلیغات نظام درباره‌ی توان پهپادی خودش قابل باور نیست. ایران از همین نمونه پهپادهای دیگری نیز دارد که نزدیک‌ترین آنها در ارومیّه بود و در عرض مدّت کوتاهی می‌توانست به منطقه بیاید. چرا مطلب به این واضحی کتمان می‌شود؟ چون علّتی برای دیر رسیدن پهپاد مذکور تراشیده شود که چون از اقیانوس هند می‌آمد ساعتها زمان برد تا به مقصد برسد. این مقدّمه‌ها را که کنار هم بگذاریم حتّی بدون توجّه به تصاویری که پهپاد ترکیه ارسال کرد و تطابق آن با اعلام یافتن محلّ سقوط معلوم می‌شود که نظام مثل همیشه حتّی درباره‌ی پیش پاافتاده‌ترین مسائل دروغ می‌گوید. واقعاً هیچ شرمی در کمک‌گرفتن از دیگران و خود را وامدار آنان دانستن نیست. وقتی نظام دربار‌ی مسأله‌ای چنین پیش پاافتاده دروغ می‌گوید لابد درباره‌ی مسائل مهم‌تر و حیاتی‌تر پروایی از دروغ‌گویی نخواهد داشت.

 

۲- به گفته‌ی مسئولان ترکیه‌ای آنان پهپادی نظامی از همین نوع ولی مسلّح داشتند که نزدیک مرزهای ایران بود ولی ایران آن را نپذیرفت تا پهپاد غیرمسلّح دیگری ارسال شد و پس از چند ساعت رسید. خوب به این بخش از خبر دقّت کنید: «پس از چند ساعت». آن مقدار سلاح پهپاد اوّل چه تهدیدی برای ایران بودند؟ می‌خواستند از آن علیه هدفی استفاده کنند؟ آنچه می‌توانست بالقوّه تهدید باشد دوربین آنها و توان تصاویربرداری از هدفهای فرضی بین راه بود که هر دو داشتند. در واقع مسئولان ایرانی به همین دلیل واهی چند ساعت از زمان را از دست دادند که می‌توانست بسیار حیاتی باشد. اگر زنده‌بودن برخی از افراد مانند آل‌هاشم را پس از سقوط باور کنیم،‌ شاید پهپاد اوّل می‌توانست به او یا احیاناً دیگری کمک کند. شعور حضرات به هنگام بحران دقیقاً در همین حد است.

 

۳- ایران از امریکا نیز کمک خواست که بنا به دلایلی ممکن نشد. اینکه ایران چنین کرد اصلاً بد نیست ولی چرا مسئولان فکر می‌کنند که شرایط اضطراری فقط مختص چنین زمانهایی است؟ یعنی فقط پس از حادثه‌ای مرگبار و شرایط بحرانی آشکار حضرات احساس اضطرار می‌کنند. تورّم لجام‌گسیخته و رفتن روزافزون مردم زیر خطّ اضطرار نیست؟ تحریمهایی که -چه‌بسا با هدف‌گذاری نادرست- تمام بخشها و زیربناها و تجهیزات از جمله ناوگان هوایی را درگیر کرده شرایط اضطراری نیست؟ آن عقلانیّتی که برای برون‌رفت از شرایط بحرانی از امریکا کمک خواست، اینجا هم می‌تواند به کار آید. مشکل اینجاست که رهبرنظام و طرفدارنش سکته‌ی قلبی را اضطرار می‌بینند ولی سرطانی را که آرام آرام در بدنه‌ی حکومت رسوخ کرده،‌ خیر.

  

ورود در بحث جانشینی خامنه‌ای با تأکید بر فرزندش گاه می‌تواند اثر عکس داشته باشد یعنی صرف طرح آن، احتمالش را بیشتر کند. این را نویسندگان باید مدّ نظر داشته باشند. فقط یک نکته را حیف است در پایان نگویم و آن هم خبر قلّابی کنارگذاشتن رئیسی از فهرست نامزدان رهبری است. این خبر که به احتمال زیاد با طرّاحی نیروهای اطلاعاتی به رویترز رسید نشان داد که نظام مقدسّ تا چه حد پشت نیروهایش می‌ایستد؛ در ظاهر آنان را جامع‌الاطراف و بی‌بدیل می‌خواند ولی در پشت پرده به «دشمن» می‌گوید که ما خودمان او را کنار گذاشته بودیم.