واقعیّات و تبلیغات

                                                                                                                    سه‌شنبه ۸ آبان ۱۴۰۳

یکی از دوستان پرسید حالا که پدافند ایران از بین رفته یا کارایی ندارد چه عاملی جلودار اسرائیل است که دیگر اهداف اقتصادی را نزند و ایران را سوریه نکند؟ می‌خواستم با دیدن تیتر و مطالب برخی رسانه‌های خارج که از ایرانی‌بودن تنها زبان فارسی برایشان باقی مانده مطلبی بنویسم که همینجا فقط با تمرکز روی موضوع پدافند خیلی مختصر به آن می‌پردازم.

 

تا اینجای کار چه مطالبی درباره‌ی جزئیّات حمله‌ی اسرائیل می‌دانیم؟

نیروهای اسرائیلی ابتدا در دو مرحله رادارهای سوریه و عراق را از کار انداختند تا هواپیماهای غول‌پیکر بوئینگ سوخت‌رسان بتوانند تا شرق سوریه پرواز کنند و کسی خبردار نشود. سپس رادارهای مرزهای غربی ایران (ایلام، اهواز و ماهشهر) را هک کردند و در همین حین آنها را هدف قرار دادند، بعد به رادارهای اس‌سیصد حمله کردند و از هشت رادار فعال،‌ هفت‌تا را زدند. آنگاه با خیال راحت حدود ده هدف نظامی را در شاهرود،‌ طالقان، خجیر و پارچین هدف قرار دادند.

 

همانطور که می‌بینید آنچه رخ داد طیّ یک سلسله اقدام‌ها بود که قرار نیست هر بار به همین شکل اتفاق بیفتد. مثلاً اگر ایران رادارهای سوریه و عراق را تقویت کند که به این سادگی از کار نیفتد نصف راه دفاع از خود را رفته است. آنها اگر هدف موشک هم قرار بگیرند، نوعی هشدار برای ایران است. ایران اگر بتواند جلو هک رادارهای خودش را که ممکن است با کمک عواملی از داخل بوده بگیرد،‌ باز دستاوردی است.

   

ایران چهار گردان اس‌سیصد دارد که هشت رادار فعال داشتند. رادارهای مشابه دیگری هم برای استتار و به اشتباه‌افکندن دشمن نصب شده بود که اسرائیل درست به همان رادارهای اصلی حمله کرد. آتش‌بارهای اس‌سیصد سالم است و ایران رادارهای ذخیره‌ی دیگری دارد که بلافاصله جایگزین می‌شود و عباراتی مانند «اس‌سیصدهای ایران از بین رفت» و مانند آن جملاتی شعاری است. 

 

از طرف دیگر بازدارندگی فقط به پدافند قوی نیست و آفند قوی هم بخشی از آن است. من پیش‌بینی کرده بودم که اسرائیل فعلاً فقط به اهداف نظامی حمله می‌کند چون در غیر این‌صورت ایران هم می‌تواند به اهداف اقتصادی و بعد در صورت اضطرار به مناطق مسکونی حمله کند. در واقع ایران در وعده‌ی صادق ۲ هم می‌توانست به صنایع نظامی اسرائیل حمله کند. الآن هم بالابردن آتش منازعه برای خود اسرائیل خطرآفرین است و کسری از موشکهای ایران که از سامانه‌های دفاعی آنها رد بشوند، می‌توانند به مراکز اقتصادی لطمه‌های زیادی بزنند. پس اینگونه نیست که از فردا منتظر حمله‌های بعدی اسرائیل باشیم.

  

می‌ماند تصمیم کابینه‌ی تل‌آویو برای پاسخگویی به حمله به خوابگاه نتانیاهو. به نظرم این‌بار شاید در لبنان و دمشق به نیروهای ایرانی حمله کنند یا برخی فرماندهان ارشد را هدف قرار بدهند و حمله‌ی مجدّدی به ایران در کار نخواهد بود. برای داشتن یک تصویر کاملتر از آنچه رخ داد، کلام کارشناسان متخصّص در این زمینه مرجع است و نه بیشتر نویسندگان رسانه‌های داخلی و خارجی که آرزواندیشی‌شان بر توان دیدن واقعیّات غلبه کرده است.

پ.ن‌: یادداشت را با تمرکز روی موضوع پدافند نوشتم ولی برای پرهیزدادن دوستان از قطعی‌گرفتن هرچه که منتشر می‌شود یک نکته را اضافه کنم. مثلاً گفتند که ترکیب‌کنند‌های سوخت جامد ایران از بین رفت. پیش از حمله‌ی اسرائیل یکی از مسئولان سازمان انرژی اتمی گفت که پیش‌بینی لازم برای حمله‌ی احتمالی اسرائیل شده که گفته‌اش به معنای تغییر مکان برخی تجهیزات بود. آیا ممکن نیست که چنین تدبیری در پارچین هم صورت گرفته باشد؟ آیا ایران مرکز ترکیب سوخت جامد دیگری ندارد؟ همانقدر که رجزخوانی‌های صداوسیما بی‌معناست همانقدر هم ادّعاهای ارتش اسرائیل غلوآمیز است. ارتش اسرائیل قوی است ولی دستگاه تبلیغاتی آن اگر از قدرت نظامی‌اش قوی‌تر نباشد کمتر نیست.