حاشیه بر اخبار -۱۰۳ چهارشنبه ۲۳ آبان ۱۴۰۳
محمدتقی اکبرنژاد: کشوری که اولویّت اولش امنیّت باشد نه اقتصادش رشد می‌کند نه فرهنگ. (+)
خیر، هر کشوری باید اولویتش امنیت و استقلال باشد و ایران نیز از این موضوع مستثنا نیست. در سایه‌ی امنیّت و استقلال است که اقتصاد و فرهنگ رشد می‌کند امّا مسئله اینجاست که چرا هزینه‌ی برقراری امنیّت در ایران به فروپاشی اقتصاد انجامیده است؟ در واقع ماجراجویی‌های حکومت ایران کشور را در معرض خطرهای زیادی قرار داده و هزینه‌ی امنیّت را به قدری بالا برده که اقتصاد، فرهنگ و ساختارهای اجتماعی زیر سایه‌ی تورّم، فساد و فروپاشی قرار گرفته است. اگر نظام ایران -حتّی با حفظ «آرمان»های خود- راهکارهای عقلایی و مبتنی بر قوانین پذیرفته‌ی بین‌المللی را در پیش می‌گرفت، نه تهدید مهمی در کار بود و نه امنیّتش به خطر می‌افتاد.
این حکم فقط درباره‌ی امنیّت و تهدیدهای خارجی نیست بلکه پیرامون تهدیدهای داخلی هم صادق است. بلوچستان را در نظر بگیرید؛ ناامنی‌های این استان بیش از آنکه به‌خاطر وجود یک گروه تروریست باشد، معلول عقب‌ماندگی اقتصادی و اجتماعی آنجاست. فقر اقتصادی و فرهنگی به یارگیری این گروه و تداوم حملاتشان انجامیده است. با محرومیّت‌زدایی از مناطق مرزی، زمینه‌ی حرکتهایی از این دست نیز کم می‌شود یا حتّی از بین می‌رود.
دولت قطع منظّم برق در سراسر کشور را اعلام کرد.
سؤال اصلی این است که آن همه هزینه (اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و..) برای انرژی اتمی به کجا انجامید؟ مگر قرار نبود حدّاقل در تولید برق خودکفا شویم (صدور برق هم پیشکش). بد نیست حاکمان و مدافعان نظام همین یک قلم را برای بررسی کارنامه‌ی خود ملاک قرار دهند.
دفاع بن سلمان از حلاکمیت ایران در برابر هجوم اسرائیل. (+)
یکی از ویژگی‌های «میدان» در برابر دیپلماسی این است که همه چیز را با هم می‌خواهد وگرنه می‌دانست که یکی از علل گستاخی اسرائیل تنهاماندن ایران در منطقه است. اگر ایران همراهی کشورهای منطقه را با خود داشت اینطور گوشه‌ی رینگ گیر نمی‌افتاد. ایران به صهیونیسم و وهّابیت با یک دید نگاه و به هر دو حمله کرد. اگر با عربستان و کشورهای اقماری آن مدارا می‌کرد، دستش در رویارویی با اسرائیل بازتر بود. آن فیلم کذایی از ابومهندس را که به خاطر دارید؟ در جواب شخصی که می‌گوید إن‌شاءالله از بین رفتن اسرائیل؛ او می‌گوید اوّل آل سعود.
ایازی: مراجع نجف به حجاب اجباری معترضند. (+)
در خود عراق هم طبعاً اجباری در کار نیست. این مصاحبه‌ی ایازی را در کنار مصاحبه‌ی هادی قابل بگذارید و بیانیه مجمع محققین که پیشتر درباره‌اش نوشتم، نقش خطیر روحانیون را در انتقاد از خود یادآوری می‌کند. از یک طرف هیچ گروهی مانند خود این صنف به نقد از خود توانا نیستند و از طرف دیگر به افراد منصف یادآوری می‌کنند که همه‌ی این قشر یک‌دست نیستند. (نوشته‌هایی مانند این نقد نیستند، ساده‌سازی یک امر اجتماعی ریشه‌دارند و گرنه آن را در یک گستره‌ی وسیع یعنی روحانیان همه‌ی ادیان بررسی می‌کردند و به جای رسیدن به نتیجه‌ی «منفعت صنفی» آن را یک امر طبیعی اجتماعی می‌دیدند که در همه‌ی فرهنگها رخ می‌دهد)
پیروزی ترامپ بر هریس
نمی‌توان درباره‌ی چنین موضوعی خیلی خلاصه نوشت. فوکویاما به نظر بهترین جمع‌بندی را انجام داده است. دموکراتها بیش از هر چیز چوب احتیاط یا حتّی انفعال خود را می‌خورند و جمهوریخواهان از امتیاز تهوّر و عملگرایی افراطی خود بهره می‌برند؛ بدون اینکه وارد درستی یا نادرستی اقدامهای آنان بشویم. مورد ایران را لحاظ کنید؛ بایدن از کنشمندی نسبی اوباما نیز بی‌بهره بود و به جای بازگشت بی‌قید و شرط به برجامی که ترامپ پاره کرد، آن را مشروط به شرطهایی کرد و دیدیم که ایران را تا غنی‌سازی نزدیک به بمب اتمی هم برد. بایدن با پیری سیاسی و انفعال خود هم روسیه را جری کرد، هم ایران و در نهایت اسرائیل. هریس گفته بود که با بایدن فرق دارد ولی بعید می‌دانم که تفاوت فاحشی هم می‌داشت. پیروزی ترامپ بی‌گمان خبر خوبی برای پوتین است ولی درباره‌ی خاورمیانه امّا و اگرهایی وجود دارد.
زنان خشمگین از انتخاب ترامپ اعتصاب جنسی کردند. (+)
اگر این ایده را ضمن یک تهدید پیش از انتخابات بیان کرده بودند، کامالا هریس برنده‌ی انتخابات می‌شد.
پیشین: اسرائیل در برابر انسانیّت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.