خسرو دهقان در شماره‌ی خرداد دنیای تصویر به طنز از حضور جواد طوسی در برنامه‌های تلویزیونی یاد کرده و نوشته بود که: «جوادجان زیاد خودت را عرضه می‌کنی، وقتی این مطلب را می‌نوشتم گرمم شد کولر را زدم اوّل جواد طوسی بیرون آمد بعد باد خنک! بارها شده که رفتم سر یخچال به محض اینکه درش را باز کردم دیدم جواد آنجا نشسته، رفتم سوار ماشین شوم دیدم جواد پشت فرمان است! این همه کانال تلویزیونی داریم، هر کدام را می‌زنی می‌بینی جواد طوسی دارد حرف می‌زند...»
جواد طوسی در شماره‌ی بعد از خودش دفاع کرده و گفته که اوّلاً حضورش در صداوسیما دو سه مورد بیشتر نبوده و تازه حضور فاعلانه در جامعه را حتّی اگر در حدّ ستون یک روزنامه باشد به انفعال و گوشه‌نشینی ترجیح می‌دهد؛ کنایه‌ای به ارتباط دهقان با شمیم بهار زده و تأثیر این تفاوت نگرش و روش را به اختلاف نگاهشان به سینمای کیمیایی ربط داده است. اینها همه مقدّمه بود. بی هیچ شرح و توضیحی به این قسمت از سخنان جواد طوسی توجّه کنید:
« یک روایت را خدمتت عرض می‌کنم تا ببینی چقدر به حق تقدّم قائل شدن برای اساتیدی چون تو اعتقاد دارم. از یکی از همین برنامه‌های تلویزیونی تماس کردند و دعوت کردند که در برنامه‌شان راجع به یک مبحث سینمایی صحبت کنم. بلافاصله گفتم تا وقتی پیر دیرمان خسرو خوبان هست تیمّم باطل است و دیگر بنده محلّی از اعراب ندارم. کارگردان برنامه گفت: بله به ایشان ارادت داریم ولی برای رفع هرگونه شائبه و شباهت با تکیه‌کلام یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری دستور اکید آمده که میهمانانی که تکیه‌کلامشان "چیز" است را دعوت نکنید لذا چون جناب خسرو دهقان زیاد در گفته‌هایشان "چیز چیز" می‌کنند، با آن بزرگوار مشکل داریم.»
دنیای تصویر، شماره ۱۹۳، تیرماه ۱۳۸۹، ص ۴۹
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً نظرتان همراه با انتخاب یک نام و رعایت اخلاق باشد.