بقّالی علمی

                                                                                                          ‌  جمعه ۲۲ آذر ۱۳۹۲

   

 

دیشب در شبکه‌ی سه، جواد لاریجانی درباره‌ی نظام دانشگاهی و آسیبهای آن سخن می‌گفت و آن را با حوزه مقایسه می‌کرد که آنجا رابطه‌ی استاد و شاگردی مانند پدر و پسر است و دانشگاه نباید یکجور «بقّالی علمی» باشد که استادان فقط به فکر افزایش رتبه و حقّ‌التّدریس باشند و در حوزه افراد با پیشرفت در علم، ‌در معنویّت هم پیش می‌روند و...الخ. یاد دو خاطره از اخوی ایشان شیخ صادق افتادم:

   

اوّل: اوایل تدریس وی در دانشگاه بود. مقداری از سال تحصیلی که گذشت، از مسؤولان دانشگاه پرسید که به بقیّه‌ی استادان چقدر پول می‌دهید؟ گفتند متناسب با مدرک و درجه‌ی دانشگاهی به افراد پول پرداخت می‌شود. او که نه مدرک دانشگاهی داشت و نه از این مدارک جدید حوزوی، گفت: ‌اگر اینطور باشد باید حقوق یک سپور را به من بدهید! گفتند اختیار دارید،‌ ما به اندازه‌ی دانش و تألیفات شما حقوقتان را می‌دهیم که إن‌شاءالله با افزایش سابقه‌ی شما بیشتر هم می‌شود. شیخ صادق قانع نشد. گفت: مثلاً به آقای دینانی چقدر می‌دهید؟ گفتند فلان مقدار. گفت: چرا اینقدر زیاد؟ گفتند: استاد تمام دانشگاه است. گفت: من هم همین‌قدر می‌خواهم! گفتند: نمی‌شود. گفت: پس دیگر نمی‌آیم! تهدید کارساز شد و ایشان از آن به بعد همان مقدار دریافت می‌کرد.

   

دوّم: لاریجانی آن زمان که هنوز پست‌ومقامی نداشت، ‌هر وقت به دانشگاه می‌آمد، گاه‌گداری با ریاست دانشگاه هم ملاقات می‌کرد. برای او وقت می‌گرفتند و شیخ صادق را به اتاق ریاست می‌بردند. تا اینکه به عنوان یکی از فقهای شورای نگهبان انتخاب شد. در کتابخانه دیدم بعضی استادان مشغول بگوبخند هستند. جریان را پرسیدم. گفتند که از طرف رئیس دانشگاه رفته‌اند به لاریجانی گفته‌اند که آقای رئیس فلان موقع وقت خالی دارد و می‌خواهد او را ببیند. شیخ صادق جواب داده که من در اتاقم هستم؛ ایشان هر وقت مایل است می‌تواند بیاید و بنده را ببیند!

  

پ.ن: من اوایل انتخاب لاریجانی انتظار داشتم تغییری در قوّه‌ی قضا حادث شود که نشد و علّتش هم از خاطره‌ی دوّم هویداست. بشر است دیگر.