نیمه‌ی تاریک،‌ نیمه‌ی روشن

                                                                                                       دوشنبه ۱۲ خرداد ۱۳۹۳

  
 

مهمترین بخش سخنان فرمانده‌ی سپاه این قسمت است:

 

«...خطّ قرمزی که برای نیروهای انقلاب وجود داشت این بود که نیروهای مخالف انقلاب و ارزش‌های انقلاب که در دوران دوّم خرداد فرصتی پیدا کرده بودند و در حاکمیت نفوذ کرده بودند، مجدداً روی کار بیایند. در این انتخابات و جریانات بعد از آن هم مشخص شد که آن‌ها به چه دلیل این همه اصرار دارند که سپاه و بسیج، تحت عنوان نیروهای نظامی، نباید به هیچ وجه در انتخابات دخالت بکنند. ما نباید دخالت بکنیم تا آن‌ها بتوانند کارشان را انجام دهند و سپاه و بسیج مزاحمتی برای آن‌ها نداشته باشند. این شیب، نگران‌کننده بود و همه تحلیل می‌کردند اگر همین روند انتخابات ادامه پیدا کند، حتما انتخابات دو مرحله‌ای می‌شود و در مرحله دوم هم معلوم نیست که نتیجه چه می‌شود. از این‌جا یک مقداری، تحلیل‌ها سخت و شرایط پیچیده شد. هنوز هم خیلی از مسئولین، خیلی از خواص، برخی از علما حتّی، ابهام دارند نسبت به این اتفاقی که افتاده است.»

  

الف. تا حالا اساس بحث سرسپردگان نظام این بود که انتخابات سالم برگزار شد و معترضان نخواستند به قانون تمکین کنند و بی‌دلیل فقط بر ابطال انتخابات پای می‌فشردند و گرنه با پذیرفتن حکمیّت شورای نگهبان و اقداماتی مانند بازشماری برخی صندوقها و جز آن باید قضیّه تمام می‌شد ولی وقتی اعتراض ادامه پیدا کرد،‌ یعنی مسأله تنها انتخابات نبود و اینها اساس نظام را قبول نداشتند.

  

ب. ادّعای معترضان این بود که بر اساس نظرسنجی معتبر وزارتهای اطّلاعات و کشور،‌ اعلام پیش از موعد پیروزی ا.ن،‌ نحوه‌ی اعلام نتایج و اعداد «مضرب صد» صندوقها،‌ شیوه‌ی حمله به ستاد میرحسین پیش از پایان انتخابات و قراین بسیار زیاد دیگر،‌ نتایجی که اعلام شد اساساً ربطی به صندوقها نداشت و از بالا دیکته شده بود.

 

اگر دقیق به فضای خالی بین کلمات و سطور جعفری دقّت کنیم، وی به تقلّب در انتخابات اعتراف کرده است زیرا جملات جعفری فقط با پیش‌فرض گرفتن بند «ب» معنا پیدا می‌کند نه با بند «الف».

  

یک. خطّ قرمز دانستن روی کار آمدن اصلاح‌طلبان اگر پیروز واقعی احمدی‌نژاد بود اصلاً لزومی نداشت چون شورای نگهبان میرحسین را تأیید کرده بود و احمدی‌نژاد هم که -بر اساس ادّعای آقایان- پیروز شده بود. وقتی نامزد دلخواه توانسته با آرایی بیش از خاتمی رئیس جمهور شود،‌ اشاره به دغدغه‌ی بازگشت دوّم خرداد کاملاً بی‌اساس است. پس از ابتدا با این گمان که میرحسین انتخابات را می‌بازد به او اجازه می‌دهند ولی در ادامه وضع دیگر می‌شود. (از این زاویه انتخابات ۹۲ درست مانند ۸۸ بود و این بار هاشمی از ابتدا ردّصلاحیّت شد و روحانی نیز با این گمان که رأی نمی‌آورد -و واقعاً هم در نظرسنجی‌ها عقب بود- اجازه‌ی حضور یافت ولی درایت گروه چهارنفره و تجربه‌ی سهمگین ۸۸،‌ اجازه نداد تقلّبی دیگر انجام شود)

   
 دو. مزاحمت‌داشتن نیروهای سپاه و بسیج اگر بنا بر بند الف بود،‌ صرفاً برقراری نظم در شهرها بود که اصلاً موضوع دعوا نیست. معترضان و منتقدان، به دخالت سپاه و بسیج در روند انتخابات، موضع‌گیری به نفع یک نامزد و تلاش برای سرکوب دیگران اعتراض داشتند و دارند، نه برقراری نظم. بر اساس بند الف،‌ اشاره به سپاه و بسیج اصلاً دلیلی ندارد و برای مثال این کار از نیروی انتظامی هم برمی‌آید. تنها معنایی که می‌توان از این عبارت برداشت کرد،‌ تصریح به دخالت نیروهای نظامی برای جلوگیری از تجربه‌ی دوّم خرداد است؛‌ یعنی اعتراف به اثرگذاری در انتخابات و اعلام دلبخواه نتایج آن.
   

سه. «شیب» و «روند انتخابات» یا اشاره به آخرین نظرسنجی‌هاست یا شمارش آرا ولی عبارت اوّل به آخرین تغییرها در نظرسنجی‌ها بیشتر می‌خورد تا نحوه‌ی شمارش آرا؛ پس هر تصمیمی گرفته شد، پیش از آغاز انتخابات بود. در ضمن، برخی دستگیری‌ها و صدور احکام نیز به پیش از آغاز انتخابات برمی‌گشت. اگر بند الف درست می‌بود،‌ نظام باید پس از سرپیچی معترضان از پذیرش نتیجه‌ی انتخابات به فکر مقابله می‌افتاد نه پیش از انتخابات.

  

چهار. بر اساس بند «الف»، «تحلیل سخت و شرایط پیچیده» معنی ندارد. یکی از نامزدها برنده شده و دوتای دیگر (در اصل سه تای دیگر) نتیجه را نپذیرفتند و برای احقاق حقّ خود حتّی به حکمیّت نهادهای قانونی هم گردن ننهادند؛ ‌این کجایش پیچیده است؟ «تحلیل سخت و شریط پیچیده» در سخنان جعفری یعنی اینکه کسی مجبور باشد برای دفاع از اصل انقلاب و جلوگیری از ورود ضدّ انقلاب، بدون توجّه به صندوقها، ‌آرای دلخواه خود را اعلام کند که پذیرش آن طبعاً برای بسیاری گران خواهد بود.

  

پنج. مسئولان، علما و خواص به کدام اتّفاق ابهام دارند؟ بر اساس روایت بند الف، ‌ابهامی در کار نیست؛‌ همه چیز واضح و آشکار است. ابهام جایی است که بخواهی کسی را قانع کنی که مجبور بوده‌ای دفع افسد به فاسد کنی،‌ یعنی برای جلوگیری از پیروزی «نیروهای مخالف انقلاب»، قانون - و خیلی چیزهای دیگر- را زیر پا بگذاری. جعفری انتظار دارد که دیگران این استدلال را بپذیرند و وقتی نمی‌پذیرند،‌ از «ابهام» آنان تعجّب می‌کند.

  

جالب اینجاست که وی در سخنانش هیچ اشاره‌ای به نتیجه‌ی واقعی انتخابات نمی‌کند. چه بسا خود وی اصلاً -دستکم تا زمان سخنرانی- از آن باخبر نبوده باشد؛ چون عددی را اعلام کردند و دیگر دنبال شمردن آرای واقعی نرفتند و گرنه می‌گفت که –طبق انتظار یا خلاف انتظارشان- نتایج فلان شد. 

  

من پیشتر از نیمه‌ی تاریک سپاه به عنوان محلّ گره‌خوردن رانت قدرت و اقتصاد یاد کردم و تلاش کردم حساب نیمه‌ی روشن را از آنان جدا کنم امّا با انتشار فیلم «من روحانی هستم»،‌ به نظر رسید که اینان بدشان نمی‌آید کمی پایشان را از تاریکخانه‌ی خود بیرون بگذارند. سخنان جعفری نشان می‌دهد که کار از زمان سعید امامی فراتر رفته و نیمه‌ی تاریک و روشن با یکدیگر هماهنگ شده‌اند. می‌ماند اینکه دخالت با مجوّز رهبر نظام بوده است یا نه، سپاه او را در موضع انفعال قرار داده و وی مجبور به پذیرش اوضاع شده است ولی تفاوتی نمی‌کند چون خروجی این فعل و انفعال در هر دو صورت یکی خواهد بود.