کپی‌کاری پنهان

                                                                                                             جمعه ۱۳ تیر ۱۳۹۳

  

  

عاقبت یکی از کسانی که فقط به کپی‌بودن «هفت‌سنگ» پرداختند،‌ به نکته‌ی مهمتر اشاره کرد که "هفت سنگ" بیش از آن که دزدی هنری باشد، در واقع پرده‌برداری است از آنچه در صداوسیما می گذرد که هر ناظری را به تأمل وا می‌دارد که وقتی در موضوعی بدین وضوح که بر روی آنتن است چنین اتفاقی به راحتی آب خوردن می‌افتد، در پشت صحنه چه‌ها می‌گذرد؟!

  

هرجا که انباشت پول با فقدان نظارت همراه باشد،‌ بی‌شک فساد ریشه خواهد دواند. برخی از سود صدها میلیاردی سیما فقط از پخش آگهی سه بازی ایران در جام جهانی گفته‌اند. طبیعی است که این همه پول به علاوه‌ی استفاده از رانت ِنهاد تحت نظارت رهبربودن به ناکجا می‌انجامد. همین چند وقت مجلسیان برای نظارت بر سیما در تکاپو بودند و عاقلان از بی‌فایده و بی‌تضمین‌بودن چنین طرحی می‌گفتند. روشن است که این بحث به اختلاف سلیقه‌ی سیاسی یا جهت‌گیری‌های آن‌چنانی صداوسیما در قبال فعّالان فرهنگی ربطی ندارد؛‌ بحث فعلاً بر سر کپی‌کاری است.

  

چندسال پیش یکی از ناصحان که وسواس و گزیده‌کاری بنده را می‌دید از سر خیرخواهی سرگذشت یکی از دوستانش را برایم تعریف کرد. دوست نویسنده‌ی این عزیز پس از ورود به عرصه‌ی حرفه‌ای، قوانین نانوشته و عرف حاکم بر آن را نمی‌پذیرفت، تن به هر کاری نمی‌داد و ارتباط و دوستی ویژه‌ای با کارچاق‌کن‌هایی که با نام دیگر فعّالیّت می‌کنند برقرار نمی‌کرد. طبیعی است که از جانب آنان پذیرفته نشد و از لحاظ مادّی در مضیقه قرار گرفت. کار به جایی رسید که از سر ناگزیری ماحصل تلاش و کوشش خود را به ثمن بخس در اختیار دیگران می‌گذاشت بی‌اینکه نامی از او در محصول نهایی آورده شود. دوستم یکی از سریالهای سیما را مثال زد و گفت که می‌دانی نویسنده‌اش کیست؟ گفتم فلانی. گفت نه خیر؛ نویسنده‌اش همین دوست من است که اصل کار را او نوشته و در برابر پانصدهزارتومان در اختیار دیگری گذاشته که او با کمی دستکاری و دریافت مبلغ زیادی آن را به نام خودش عرضه کند. این فقط بخش کوچکی از کپی‌کاری در سیماست.