مرگ می‌برد تو را؟ نه!

                                                                                                      سه‌شنبه ۲۸ امرداد ۱۳۹۳
 

- پیر ماه و سال هستم، پیر یار بی‌وفا، نه.

عمر می‌رود به تلخی               پیر می‌شوم، چرا نه؟
  

- پیر می‌شوی؟ چه بهتر! زود می‌رسی به مقصد

غیر از این به ماحصل هیچ، بیش از این به ماجرا، نه
  

هان! چگونه مقصد است این؟ مرگ؟ پس تولّدم چیست؟ 

آمدیم تا بمیریم؟ این حماقت است یا نه؟

- زاد و مرگ ما دو نقطه‌ست   در دو سوی خطّ یک راه

هرچه هست طول خط است، ابتدا و انتها نه

در میان این دو نقطه      می‌زنی قدم به اجبار

در چنین عبور ناچار     اختیار و اقتضا نه

 

- نه قبول ِخاطرم نیست؛‌ می‌توان شکست خط را

می‌توان مخالفت کرد       با همین کلام: با «نه»

زاد ما به جبر اگر بود،    مرگ ما به اختیار است:

زهر، دار،‌ رگ‌زدن، برق... هست در توان ما، نه؟

 

- نه! به طول خط نظر کن:  راه سنگلاخ سختی‌ست

صاف می‌شود، ولیکن        جز به ضرب گام‌ها نه

گر به راه پا گذاری،            بس نشانه از تو ماند

کاهلان و بی‌غمان را        مرگ می‌برد، تو را نه*

گر ز راه بازمانی،          هر که پُرسد از نشانت

عابر ِپس از تو گوید: هیچ، هیچ، کو؟ کجا؟ نه!

 

سیمین بهبهانی
   

*نام اصلی شعر «طول خط» است.