لحظه‌های سینمایی -۱

                                                                                                  یکشنبه ۱۵ شهریور ۱۳۹۴

     

به تصویر کشیدن روابط عاطفی کودکی و ابتدای نوجوانی از خطوط قرمزی است که هنوز کمابیش رعایت می‌شود. این دوران پررنگ‌ترین دوران احساسی انسان است و «اوّلین‌ها»یش همیشه با آدمی باقی می‌ماند. در برخورد نیاز بشر به آزادی و فراروی از خطوط قرمز با کودک‌انگاری زیر هجده‌ساله‌ها و مسائل قضایی که بر آن بار می‌شود فعلاً پیروزی با این خطوط قرمز دوران جدید بوده است. برای همین تا کنون لولیتای دوازده‌ساله‌ی نابوکوف را روی پرده‌ی سینما ندیده‌ایم. لولیتای کوبریک چهارده‌ساله بود و لولیتای لین هفده‌ساله. همه‌ی لطف رمان نابوکوف به بخش پررنگ کودکی ِباقی‌مانده در وجود لولیتاست.  

  

تصویر بالا متعلّق به فیلم «آرزوهای بزرگ» آلفونسو کوارُن است. فیلمی معتدل و خوب که نه تلاش می‌کند به گذشته برگردد و رمان دیکنز را وفادارانه به تصویر بکشد و نه مانند بسیاری فیلمهاست که فقط خطّ داستانی اصلی را از منبع اقتباس می‌گیرند و بعد قصّه‌ی خود را تعریف می‌کنند. رمان دیکنز با حذف بسیاری از پیرنگها و شخصیّتها و لحن کمابیش سانتی‌مانتال آن در زمان ما نمایش داده می‌شود. این لحظه جایی است که استلّای ده‌ساله، فین (پیپ) را دعوت به آب‌خوردن می‌کند و بعد به معنای دقیق کلمه جانش را به لبش می‌رساند. فیلم را اگر ندیده‌اید حتماً ببینید. داستان هم داستان ِقصّه‌گوهای قدیم.

  
پ.ن: این هم اوّلین بوسه‌ای که به فیلم درآمده است. زن خجالتی است ولی چهارسال بعد مشکل حل می‌شود.