شادترین شیخ دنیا

                                                                                                        سه‌شنبه ۱۷ آذر ۱۳۹۴
    
پیرانه‌سری و هوس جوانی؟ می‌توانست آرام بنشیند، به نیمچه انتقادی دلخوش کند یا دست‌ِبالا مانند انتخابات قبل نامه‌ای بنویسد و خلاص. می توانست مثل آن کس که مدّعی داشتن سه میلیون شماره ملّی از رآی‌دهندگان به خود بود، ابتدا رأی مردم را ناموس خود بخواند و بعد کنار بکشد. اگر پس از «فصل‌الخطاب» او نیز می‌گفت به فرض که تقلّب شده باشد هم حالا دیگر ادامه دادنش وجهی ندارد، حالا شش سال بود که کیهان به او آیت‌آلله می‌گفت، یکی از استوانه‌های نظام می‌شد و جای خود را در نهادهای انتصابی برای همیشه ذخیره می‌کرد. فراموش نکنیم که برنده‌ی انتخابات بدون تقلّب هم کسی جز او بود، پس چرا باید آنچنان گرم و پرهیاهو به میان مردم برود و مشتها را گره کند؟ چرا باید تا برشمردن اوصاف فرعون در قرآن بالا رود؟ مگر خود او در انتخابات پیش از دو سو بازی نخورده بود؟ به گمانم او الآن به کنج عارفانه‌اش دلخوش است و شاکر. می‌داند که سربزنگاه همان تصمیمی را که باید، گرفته است و گرنه اکنون مانند بسیاری از مصلحت‌اندیشان روز و شبش را به سخن‌گفتن درباره‌ی برجام و پسابرجام می‌گذراند. او شادترین شیخ دنیاست؛‌ مهدی فرزند احمد.