طلب حلالیّت

                                                                                                       شنبه  ۲۹ مهر ۱۳۹۶

 

حائری شیرازی گویا دچار مشکل تکلّم شده و به یاد مرگ افتاده و مانند بسیاری از کسانی که مرگ را نزدیک می‌بینند، به فکر گذشته و طلب حلالیّت افتاده و نوشته:

«عارضه‌ی اخیرم که تکلم در حد «سلام» و «والسّلام» است نه نشان‌دهنده‌ی پایان عمرم است و نه چیز دیگر؛ ولی فرصتی است تا از همه‌ی کسانی که در وادی رقابت سیاسی و…به آنها ستم کرده‌ام حلیّت بطلبم. مثلاّ از شخصی پرسیدم شما چرا می‌گویید خاتمی رییس جمهور شود؟ او گفت: چون خوشگل است. گفتم: یزید هم خوشگل بود. از دیگری پرسیدم چرا به آقای ری‌شهری رأی می‌دهی؟ گفت: چون حافظ قرآن است. گفتم: حجّاج‌ابن‌یوسف هم حافظ قرآن بود. بالاخره اگر در این دنیا حلال نکنند، عاقبتِ روز بازخواستم، سیاه‌رویی است. از همه حلیّت می‌طلبم. دعا فرمایید.»

اوّلاً حضرات آیات و حجج لقلقه‌ی زبانشان این است که مرگ مانند گردنبندی در گردن انسان و یار همیشگی ماست؛‌ چرا فقط به آخر کار می‌رسند فیلشان یاد هندوستان می‌کند؟

ثانیاً طلب حلالیّت فقط به خاطر همین دو جمله؟ این که خیلی کم است. ایشان هزار کار نکرده و هزار کار کرده دارد. فقط در یک مورد آن در گفتگویی در صداوسیما خواستار اعدام و کشتار مخالفان و معترضان جنبش سبز شد. فقط به‌خاطر یک کلام مصباح در یک سخنرانی عدّه‌ای آدم کشتند؛ فقط با مجوّز یکی دو عارف‌نمای قلّابی و چند نفر دیگر، سربازان گمنام قتلهای زنجیره‌ای راه انداختند، ‌اگر حرفهای حائری باعث کشته‌شدن برخی مخالفان شده باشد، ‌آنان برای طلب حلالیّت اولی نیستند؟ گرچه او اضافه کرده از «همه» حلیّت می‌طلبم ولی حرف و کلام را می‌شود به‌همین سادگی بخشید امّا دستور قتل و کشتار را شاید با یک نامه نتوان رفع‌ورجوع کرد.
 
سه. همین طلب حلالیّت نیم‌بند از بعضی که یک پایشان (یا حتّی هر دو) توی گور است و همچنان بر طبل بگیروببند می‌کوبند بهتر است. حائری در همین مصاحبه می‌گوید ولیّ فقیه بدون نهادهای امنیّتی هم سرپا می‌ماند؛ واقعاً؟! او نگران عزیزشدن مخالفان است؛‌ الآن چه کسانی عزیزند و چه کسانی نه؟ چه کسانی با یک‌کلام از درون حصر موج می‌آفرینند و چه کسانی با هزار رسانه نمی‌توانند؟ حتماً باید لب گور پاسخ این سؤالها را دریابیم؟