باید ببازیم

                                                                                                       سه‌شنبه ۷ آذر ۱۳۹۶

   

سه نکته درباره‌ی باخت اجباری:

   

۱- باخت اجباری به حریف روسی فرق چندانی با عدم حضور با گواهی پزشکی در برابر حریف اسرائیلی ندارد چون هر دو دروغین اند. نه کشتی‌گیر ما سزاوار باخت به حریف روس بود و نه مشکل جسمانی برای کشتی برابر حریف اسرائیلی داشت. سالهاست که برای حضورنیافتن در برابر حریفان اسرائیلی انواع بهانه‌های ریزودرشت را جور می‌کنیم تا محرومیّتهای شدیدی که حاصل دخالت‌دادن سیاست در عرصه‌ی ورزش است، گریبان ما را نگیرد. اسرائیل ورزش پیشرفته‌ای ندارد و گرنه ایران در بسیاری از رشته‌ها با این معضل روبه‌رو می‌شد. اینکه وقتی دیگر اعراب از جمله فلسطینیان خود چنین نمی‌کنند ولی ما کاسه‌ی داغتر از آشیم هم برای خودش داستان دیگری است که در بند پایانی به آن نیمچه اشاره‌ای می‌کنم.

  

۲- برخی مدافعان رویکرد سیاسی نظام ایران از واکنش دیگر هنرمندان و دانشمندان به اشغالگری اسرائیل گفتند. عزیزان بعید است ندانند که «اعتراض به اشغالگری اسرائیل» با «به‌رسمیّت نشناختن رژیم صهیونیستی» دو امرمتفاوتند. گروه اوّل پذیرفته‌اند که کشوری به نام اسرائیل وجود دارد و عضو سازمان ملل است امّا بخشهای زیادی از خاک همسایگان خود و فلسطین را تصرّف کرده و در خود اسرائیل هم نظامی آپارتایدی و تبعیض‌آمیز را حکم‌فرما کرده است. اعتراض آنان بحق، قانونی و عقلایی است. این کجا و تمنّای نابودی کشوری که خود فلسطینیان آن را به رسمیّت شناختند کجا؟ اعتراض باید معقول، اختیاری، همه‌پسند و اثرگذار باشد نه نامعقول، اجباری، یواشکی و بی‌اثر.

   

۳- اینکه چرا ما خود را درگیر این معضل کرده‌ایم یک جواب سرراست دارد و آن هم این است که این عمل مانند بسیاری از کردار و گفتار ایرانیان مصرف داخلی دارد نه خارجی. مجموعه اعمال چهاردهه‌ی گذشته‌ی سران نظام به ویژه دو رهبر آن به تدریج یک هسته‌ی سخت ولی غیررسمی ایجاد کرده است که کسی حقّ فراتر رفتن از آنها را ندارد که یکی از آنها دشمنی‌ بی‌هدف و بدون برنامه با اسرائیل است. اینجا سخن از منطق به میان‌آوردن بیهوده است چون جواب این است که فلانی چنین گفت و بهمانی چنین می‌خواهد. از سخنرانان سالگرد اشغال سفارت امریکا گرفته تا مرورگران داستان جنگ تا سخنان روحانی خطاب به امریکا، به نظر می‌رسد همه در درجه‌ی اوّل در پی کسب رضایت رأس هرم قدرتند،‌ سپس حفظ منافع ایران. داستان باخت اجباری برای فرار از مبارزه با اسرائیل هم یکی از همین سلسله اعمال است.