وحید، ستّاری دیگر

                                                                                                 چهارشنبه ۲۱ آذر ۱۳۹۷

                

بی‌پناهترین زندانیان سیاسی در ایران آن افرادی‌اند که وابسته به گروه سیاسی خاصّی نیستند، پس به هنگام گیرافتادن حامی ویژه‌ای ندارند و صدایشان به زحمت به گوش می‌رسد. ستّار بهشتی از همین دسته بود که یک‌تنه افسانه‌ی تعلّق موج نارضایتی به طبقه متوسّط به بالا را نقش بر آب کرد. او کارگر ساده‌ای بود که در وبلاگش با زبانی ساده به حکومت می‌تاخت، با لحن و بیانی مانند هزاران نفر دیگر. بی‌احتیاطی او این بود که با نام واقعی می‌نوشت و بخت بد او این بود که سروکارش با قوّه‌ی قضای ایران افتاد. او می‌توانست حالا مانند هزاران نفر ناراضی دیگر کنار خانواده،‌ مادر و خواهرش باشد.

امروز خبر مرگ وحید صیّادی نصیری، یکی دیگر از همین بی‌پناهان منتشر شد. کسی که به خاطر نوشته‌هایش در فیس‌بوک با اتّهام‌های آشنای توهین به رهبر و تبلیغ علیه نظام به زندان افتاد. وی بارها و بارها به نگه‌داری با مجرمان معتاد اعتراض کرد. از مجرمان مالی کتک خورد و از سوی برخی زندانیان تهدید به قتل شد. تفکیک زندانیان سیاسی و عقیدتی از زندانیان عادی جزو حقوق آنهاست؛‌ عجیب است که باید برای رسیدن به چنین حقّی کسی دست به اعتصاب غذا بزند و عجیب‌تر اینکه به همین علّت پس از حدود پنجاه روز فوت کند.

 ظاهراً وی مانند ستّار بهشتی زیر شکنجه به قتل نرسید یا حتّی مثل هدی صابر مورد ضرب‌وشتم مأموران قرار نگرفت، ‌پس سخت است که انگشت اتّهام را به سوی شخص خاصّی نشانه گرفت ولی از قضا همین موضوع باعث می‌شود که کلّ سیستم قضایی نظام حاکم بر ایران متّهم باشد. شاید در خیلی از کشورها چنین اتّفاقی به چشم نیاید ولی نه در کشوری که حکومتی دینی دارد و در قرآنش قتل یک نفر با قتل تمام انسانها برابر دانسته شده است؛ ‌نه در کشوری که نام «بابی ساندز» را روی خیابانش گذاشته است و نه در کشوری که بیشتر سردمدارانش تجربه‌ی زندانی‌شدن در رژیم گذشته را دارند. وی با انتقالی بدون زحمت به مکانی مناسب، حالا زنده بود و به زودی نزد خانواده‌اش بازمی‌گشت. زندگی چه ارزان است در این سرزمین و مرگ چه آسان.

مرتبط: ما مستحق این تحقیریم، شوش، شاه‌عبدالعظیم و پیروزی