فریب و فراموشی

                                                                                                   دوشنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۸

 

 

سخنان روحانی در یک هفته‌ی اخیر آب پاکی بود بر دستان کسانی که فکر می‌کردند ممکن است شکل اصلاح‌شده‌ی اصولگرایی به نام «اعتدال» بتواند نسیمی از تغییر را به وجود آورد. از آن بدتر ماله‌کشی‌های سخنگوی مفلوک و بی‌نوای دولت بود که هربار رکورد تازه‌ای از سفسطه و مهمل‌گویی را می‌شکند.

ربیعی در توجیه حرفهای روحانی که گفته بود اعترافات تلویزیونی معترضان پخش می‌شود، ‌گفت که منظور «معنای متعارف» آن نبوده است. معنای جدید و نامتعارف از دید سخنگو چیست؟ پخش اعتراف با مجوّز قاضی. خُب مگر قاضی جزئی از دستگاه حاکم و نظام نیست؟ برای نظام و سیمای غیرملّی چقدر کار دارد که مجوّز قضایی هم برای این اعترافات بگیرد؟ مگر بسیاری از زندانیان و بازداشتیان در طول این چهاردهه بدون اجازه‌ی دستگاه قضا جلو دوربین تلویزیون اعتراف کردند؟ یا مگر معترضانی که در وقایع اخیر بلافاصله در دوران بازداشت جلو دوربین آمدند بدون طی کردن مراحل محاکمه مجوّز قاضی داشتند؟ این گونه ماست‌مالی کردن سخنان روحانی از خود آن حرفها توهین‌‌آمیزتر و توهین مستقیم به شعور مخاطبان است.

 

در فراز دیگر از سخنان برادر عباد ایشان می‌فرماید که منظور روحانی از اینکه شبکه ملّی اطلاعات را تقویت می‌کنیم تا از خارج بی‌نیاز شویم این نیست که اینترنت -در صورت لزوم مانند تجربه‌ی اخیر- قطع شود. بلکه ما یک شبکه ملّی در داخل داریم که به اینترنت هم وصل است و اینترنت اصلاً مگر قطع‌شدنی است؟ اگر کسی پس از قطع یک هفته‌ای اینترنت جهانی باز هم بپرسد که اینترنت مگر قطع‌شدنی است، باید انتظار هر چرندگویی دیگر را هم از او داشت. حرف روحانی را فیروزآبادی خیلی صریح‌تر زد که شبکه‌ی ملّی باید به گونه‌ای تقویت شود که در صورت قطع مجدّد، کارهای داخل بهتر انجام شود. گرچه من مطمئنّم که در صورت لزوم همین شبکه‌ی به اصطلاح  ملّی -که یک اینترانت در مقیاس کشوری است- نیز ممکن است در صورت احساس خطر قطع شود.

حرفهای روحانی در مبارزات انتخاباتی ۹۶ همه را به اشتباه انداخت. واقعاً کسی فکر نمی‌کرد که این همه رجزخوانی پوج و مهمل باشد و فریبی برای به دست‌گرفتن قدرت. دو سال پیش روحانی رقیبش را با اشاره به اعدام‌های گذشته می‌کوبید امّا حالا قاضی زیر نظر همو را برای گرفتن اعتراف در خور اطمینان می‌داند. اعترافاتی که زمانی نه چندان دور کسانی به استناد همانها اعدام شدند. استفاده‌ی ابزاری از حصر و شجریان  و رفع محدویّت زنان فقط نشانه‌های کوچکی از این بازی شیخ دیپلمات است که بلافاصله پس از پیروزی در انتخابات فراموش شدند. ادامه‌ی این بازی زشت بستگی به این دارد که ما هم فراموشکار باشیم یا نه.